Rrëfimi i migrantëve afrikanë

Assane Diallo po bën përgatitjet përfundimtare për një udhëtim që ai e di se mund t’i kushtonte jetën e tij: njëmijë milje në të gjithë oqeanin e hapur nga Senegali në Ishujt Kanarie, në një anije prej 50 metërsh, shkruan Reuters, përcjell Albinfo.ch.

Peshkatari 35-vjeçar shpreson të largohet këtë javë nga një plazh në kryeqytetin Dakar me ujë, ushqime të thata dhe potencialisht dhjetra pasagjerë. Ai vetëm ka nevojë për dy motorë dhe benzinë ​​të mjaftueshëm për udhëtimin një-ditor dhe gjithashtu për të rregulluar një trekëmbësh (1 metër) në anije.

Diallo është pjesë e një ringjalljeje të emigrantëve afrikanë të cilët po marin rrugën e pabesë të Atlantikut në territorin spanjoll të këtij viti në kërkim të vendeve të punës dhe prosperitetit që nuk mund t’i gjejnë në shtëpi, shkruan Reuters përcjell Albinfo.ch.

Shumë emigrantë e shohin zinxhirin e ishujve jashtë bregut maroken si opsioni i vetëm i mundshëm i lënë si Bashkimi Evropian që shpenzon miliona dollarë duke prerë rrugët e tokës përmes Afrikës së Veriut. Ata e konsiderojnë atë një platformë për azil në Evropën kontinentale.

“Disa, nëse shohin një kano, nuk e konsiderojnë ende të qëndruar këtu, ata do të largohen me çdo kusht”, tha Diallo, duke kërkuar mbi plazhin e mbushur me mbeturina, ku adoleshentët e pamëshirshëm mblidhnin në muzg, disa rrjeta peshkimi të kuqe të ndritshme dhe ngjyrë blu, shkruan Reuters, përcjell Albinfo.ch.

Mbi 1,200 emigrantë arritën në Ishujt Kanarie ndërmjet 1 janarit dhe 14 nëntorit, tregojnë të dhënat e Ministrisë së Brendshme spanjolle. 

Në nëntë vite ka dhe një rritje katërfish gjatë së njëjtës periudhë në vitin 2017.

Kjo shënon ringjalljen e një tendence shqetësuese. 

Në vitin 2006 – kur 30,000 emigrantë arritën të arrijnë në ishujt Kanarie – rreth 7,000 vetë vdiqën duke u përpjekur për të bërë kalimin, thanë grupet e të drejtave të njeriut.

 Në dekadën që pasoi, patrullat spanjolle ngadalësuan ritmin. Rrugët tokësore përmes Nigerit dhe Libisë në Itali u bënë më të njohura.

Por qeveria italiane është përqëndruar në ndalimin e rrugës nga Libia. Me emigrantët të ndaluar në kushte skllave në Libi, numrat që mbërrijnë në Itali kanë rënë ndjeshëm nga një kulm prej 181,000 në vitin 2016. 

Rënia e të ardhurve në Itali ka korresponduar me një rritje në përpjekjet për të arritur Spanjën, ku një numër rekord migrantësh kanë arritur në këtë kontinent në muajt e fundit.

“Menaxhimi i flukseve migratore është shumë më tepër se shtrydhja e një tullumbace, shkruan Reuters. 

Kur një rrugë mbyllet, rrjedhat rriten në një tjetër”, tha Izabella Cooper, zëdhënëse e agjencisë kufitare të BE Frontex.

“Zgjidhja e vetme për migrim është eliminimi i shkaqeve rrënjësore: luftërave dhe varfërisë”.

Migrantët përballen me shumë rreziqe në oqeanin e hapur, duke përfshirë valët malore, nxehtësinë e nxehtësisë dhe urinë.

Ndërsa numrat mbeten të vegjël në krahasim me arritjet në territorin spanjoll, autoritetet në Senegal dhe Gambia thanë se ka pasur një rritje në anijet që tentojnë kalimin në Ishujt Kanarie këtë vit.

Mungesa e të dhënave për largimet e bën të pamundur për të llogaritur sa shumë vdesin.

Në tetor, roja bregdetare e Guinea Bissau zbuloi rrënojat e zbrazëta të një anijeje që mbante dhjetra emigrantë. Po atë muaj, një varkë me 72 Gambian dhe senegalez që shkonte për në Ishujt Kanarie u shpëtua nga Guinea Bisau pas një dështimi të motorit.

Një nga emigrantët, Alieu Gaye, tha se ai shkoi me anije sepse dëgjoi se rrugët e tokës ishin bërë shumë të rrezikshme.

“Njerëzit kanë frikë të marrin rrugën, ata preferojnë të marrin kanoe për të udhëtuar nga Oqeani Atlantik,” tha ai.

Policimi i një bregdeti qindra milje të gjatë është një detyrë e vështirë, thonë rojet bregdetare.

Guardia Civil i Spanjës ka punuar me Gardën Bregdetare Senegalese që nga viti 2006 për të kapur emigrantët. Ata kanë dy anije prej 100 këmbësh, njëra prej të cilave del çdo ditë, por anëtarët e ekuipazhit thonë se rrallë gjejnë ndonjë gjë.

“Deti është shumë, shumë i madh dhe mund të largohen kudo në Senegal, Gambia ose në jug”, tha Rafael Carballo Abeger, një atashe në ambasadën spanjolle në Dakar.

Assane Diallo beson se mund t’i shmanget rojes bregdetare kur ai largohet para agimit në ditët e ardhshme. Vlen për rrezikun, thotë ai. Rezervat e peshqve po pakësohen dhe ai nuk mund të sigurojë më për gruan dhe dy fëmijët e tij.

“Është e vështirë të kthehesh dhe të mos sjellësh asgjë në shtëpi,” tha ai. “Kjo më lëndon zemrën, prandaj dua të largohem”.

---