Bendi i rokerit shqiptar, më i miri për 2013!

Bendi i Altin Asllanit, „Pablo Infernal“, është finalist në „Rock Highway Contest“, një ngjarje muzikore rock që është organizuar në Zürich dhe ku konkurrojnë shumë bende të muzikës rok nga e tërë Zvicra.

Bendi i shqiptarit që është shpallur më i miri për 2013-ën do të përballet me një konkurrencë edhe më të fortë më 25 janar në „Top Finalen“ e këtij organizimi muzikor.

„Pablo Infernal“ do të performojë në garë me tri bendet më të mira rock në 10 vjetët e fundit në Zvicër.

Për 19-vjeçarin që është i vetmi shqiptar, suksesi në Rock Highway do të thotë shumë për grupin e tij «Pablo Infernal».

„Kjo domethënë para së gjithash se ne me këtë mund ta financojmë një pjesë të produksionit të albumit. Veç kësaj, kjo i ka hapur disa dyer sa u përket koncerteve. Fitorja është bërë e mundur vetëm nëpërmes punës sonë (ushtrimeve) dhe fansave tanë besnikë. Ne do ta publikojmë albumin gjatë këtij viti dhe do të realizojmë sa më shumë koncerte që të jetë e mundur, në mënyrë që të bëjmë një emër në skenën muzikore të Zvicës“, tha për albinfo.ch këngëtari dhe kitaristi shqiptar, Altin Asllani.

Për herë të parë këngëtari i rok grupit është paraqitur para publikut si solist më 2008, kur ishte vetëm 13 vjeç.

Nga dëshira për të kultivuar këtë zhanër të muzikës, ai krijon një vit më vonë grupin e tij „Underclassed“, i cili edhe më vonë ka marë emrin „Pablo Infernal“.

Me bendin „Underclassed“ janë prezentuar për herë të parë më 2010 në Open Air Greifensee, një festival roku që ishte organizuar në Greifensee, ku edhe jeton Altini me familje.

Të gjitha këngët i kanë shkruar vetë. Albumi i bendit shqiptaro-zviceran „Pablo Infernal“ pritet të dalë në shkurt të këtij viti.

Altini është gjimnazist në drejtimin muzikor. Shqiptari me origjinë nga Presheva është dhënë shumë pas muzikës. Ai përveç rockut, e do edhe muzikën klasike. Altini luan për mrekulli edhe në piano. Pas maturës që e mbaron sivjet, Altin Asllanin e presin studimet sërish në muzikë.

Vaxhid Xhelili, në Antologjinë e Poezisë Moderne të Zvicrës

Këtu e një çerekshekulli më parë, Vaxhid Xhelili do të lexonte me pasion poezitë e tij nëpër amfiteatrot e Universitetit të atëhershëm të Prishtinës. Atje diku i ka fillet “Malli për Etlevën”, libri i tij që më vonë do të bëhet emër identifikues për poezinë e Xhelilit, edhe në Zvicër.

Rreth vitit 2000 ky libër do të vinte në gjermanishte me titullin “Sehnsucht nach Etleva” në përkthim të Hans Joachim Lanksch-it.
Ndërkohë, rruga krijuese e Vaxhid Xhelilit në Zvicër njeh edhe disa stacione të tjera. Ai bën pjesë në mesin e një numri shumë të vogël të poetëve shqiptarë këtu për të cilët mund të thuhet se kanë një prani në jetën letrare të hapësirës kulturore ku jetojnë.

Suksesi i rëndësishëm i radhës i Vaxhidit është përfshirja e tij në një antologji të letërsisë zvicerane, të botuar nga “Limmat Verlag” i Cyrihut.

“Poezia Moderne në Zvicër” mban titullin antologjia voluminoze e përpiluar nga autori Roger Perret, që ka dalë nga shtypi në fund të vitit të kaluar dhe ka bërë jehonë të madhe në qarqet letrare të Zvicrës. Ajo përfshin poezi të zgjedhura të shkruara në Zvicër gjatë 113 viteve të fundit,harkun kohor 1900-2013.

“Janë të gjithë autorë zviceranë, të prezantuar me nga një deri në dy faqe poezi. I vetmi i huaj jam unë. Libri ka rreth 650 faqe dhe ka pasur disa promovime në rrethe elitare në Bazel e gjetiu”, thotë Xhelili. Ai ndjehet i nderuar me hapësirë që i është dhënë në një libër të tillë dhe me këtë beson se i është bërë nderë edhe letërsisë në të cilën ai vazhdon të krijojë, letërsisë shqiptare.

Ndërkohë, veprën letrare të Vaxhid Xhelilit e gjejmë edhe në një botim tjetër, në librin kalendarik të regjionit ku ai jeton, Laufenthal, në kantonin Baselland. Ai aty përfaqëson si i vetmi poet komunën e tij, Roschenz-in.

“Jam përfaqësues i Komunës ku jetoj në librin kalendarik, i cili botohet për çdo vit për 14 komuna. Këtë vit mua më kanë zgjedhur si vlerë kulturore të komunës. Në këtë libër më janë kushtuar pesë faqe”, thotë ai, duke na treguar pjesën e tij të librit, të titulluar “Një poet në Roschenz”.

Edhe ky libër ka pasur promovimin e tij kohë më parë, ku kanë qenë të pranishëm politikanë, njerëz të kulturës, televizioni i Bazelit etj.

“Me thënë të drejtën prania në këtë antologji më ka sjellë nga pak edhe telashe”, thotë duke qeshur Xhelili. Libri, si kalendar vjetor, ka një shpërndarje të madhe. Kështu, në një vend të vogël si Roschenzi, më identifikojnë tashmë të gjithë dhe më ndalin edhe në rrugë për të biseduar. Pastaj, në këtë komunë jeton pianisti me famë botërore Christian Zimmermann, i cili ka përfaqësuar viteve tjera Roschenzin në këtë libër”, thotë Xhelili për albinfo.ch.

Vaxhidi ka edhe një plan që pret ta realizojë së shpejti. “Deri në fund të shkurtit do ta botoj një libër të ri me poezi, në gjuhën shqipe dhe gjermane. Si titull pune ia kam vënë “Gjurmët”.

Është fjala për një projekt të tij, të financuar nga komisioni profesional për kulturë i kantoneve Baselstadt dhe Baselland. Libri i Xhelilit është përzgjedhur në fillim të vitit që kaloi për tu mbështetur me 15 mijë franga, krahas pesë librash të autorëve zviceranë.

Botues i librit në gjuhën shqipe do të jetë “Ars Klubi” nga Gjilani ndërsa në gjermanishte “Limmat” ose ndonjë tjetër”.

Ndërkohë, për 3 shkurt ai fton adhuruesit e poezisë që të jenë të pranishëm në mbrëmjen poetike qe mbahet në Liestal, në Theater Palazzo duke filluar në orën 19 e 30. Aty, poezitë e tyre ende të pa publikuara do t`i lexojnë katër poetë zviceranë dhe Vaxhid Xhelili. Është fjala për poetët e mbështetur nga konkursi i përmendur i dy kantoneve, në vitin e kaluar

“Është paraparë të lexoj gjermanisht por do të përpiqem që të lexoj edhe në gjuhën shqipe”, thotë ai, i bindur se shqipja tingëllon njësoj bukur dhe me dinjitet edhe në sallat zvicerane.

“Lotët e mërgimit” dhe peripecitë e integrimit

Integrimi, asimilimi, konflikti mes gjeneratave, si dhe shkëputja apo edhe mbajtja e lidhjeve me vendin e origjinës, janë probleme që i hasim çdo ditë në mërgatën shqiptare në botë.

Janë pikërisht këto temat bosht të cilat pritet të shtjellohen në mini serialin “Lot Mërgimi”, i cili pati premierën e episodit të parë të dielën në Zofingen të Kantonit Aargau.

Edhe pse lokacioni nuk përmbushte kushtet për shfaqjen e një filmi, kjo nuk ishte aspak pengesë për shumë të ftuar, mysafirë e artdashës, në mesin e të cilëve edhe përfaqësues nga Ambasada e Kosovës dhe ajo e Maqedonisë. Në emrin e Ambasadës së Kosovës publikut i është drejtuar ministri këshilltar, Mustafë Xhemajli ndërsa në emrin e asaj të Maqedonisë, Ekrem Ebibi, ushtrues detyre i ambasadorit.

I xhiruar në dy lokacione, ky serial mëton të sjellë para shikuesit peripecitë dhe hallet e dy familjeve shqiptarë, njëra në Kosovë e tjetra në Zvicër dhe vështirësitë e tyre me përballjen e realitetit, që shikuar nga pikëpamja e tyre, cilësohet si mjaft i hidhur.

Dalipi (Zijadin Murtezi), një pensionist invalidor në Zvicër, i cili me gjithë 40 vitet e qëndrimit në Zvicër, ende mundohet t`i mbajë të forta lidhjet me vendlindjen. Ai po ashtu mundohet t’ua imponojë të njëjtën gjë edhe fëmijëve të tij të lindur në Zvicër. E këta janë më shumë të interesuar për jetën e tyre në Zvicër, duke krijuar kështu edhe konflikt mes gjeneratave.

Në anën tjetër kemi familjen në Kosovë, anëtarët e të cilës, dëshira për një jetë më të mirë në Zvicër, i shtyn drejt të panjohurës, që mund të ketë edhe pasoja.

Episodi i parë i serialit, kishte si qëllim që të njoftonte publikun me protagonistët dhe me problemet me të cilat ballafaqohen ata në jetët e tyre të përditshme, qoftë në Kosovë apo Zvicër.

Edhe pse ka vite që merret me këtë lëmi, seriali “Loti i Mërgimit”, është projekti i parë serioz i kameramanit dhe regjisorit Enis Limani. Pas një pune tejet të madhe, ai për Albinfo.ch tha se është tejet i kënaqur me atë që u shfaq në ekran, si dhe me punën e aktorëve dhe stafit teknik e organizativ.

Ndërsa Ajet Avdyli, drejtues i Shoqatës Kulturore Shqiptare “Faruk Begolli” në Grenchen të Solothurnit, ka theksuar se pos paraqitjes përmes artit të problemeve e halleve me të cilat përballen familjet shqiptare në Zvicër e Kosovë, ky projekt kishte për qëllim edhe inkuadrimin apo edhe zbulimin e artistëve të rinj në diasporë.

Edhe pse ka një përvojë 40 vjeçare në aktivitetin teatror e skenik, për shkrimtarin Agron Boriqi, ky ishte skenari i parë për një film. Skenaristi Boriqi thekson se qëllim i serialit është të nxisë integrimin e mërgatës në Perëndim, po në asnjë mënyrë edhe asimilimin e tyre. Projekti, të cilin ai e quan si “dramë sociale e realitetit njerëzor”, ka qëllim po ashtu ruajtjen e identitetit kombëtar të mërgatës.

Për aktorin kryesor Zijadin Murtezi, i cili ka një bagazh 35 vjeçar në film e teatër, seriali, pavarësisht mangësive të shumta teknike, tregon edhe një herë se kur ka vullnet mund të arrihet gjithçka.

Në rolet e tjera në serial paraqiten edhe aktorët Fatime Llugiqi, Emine Toska, Florim Brajshori, Kenan Gurgurovci etj.

Seriali “Loti i Mërgimtarit”, është një bashkëprodhim mes Shtëpisë Filmike VSE dhe Shoqatës kulturore Shqiptare “Faruk Begolli” në Grenchen. Për të plotësuar numrin e nevojshëm të aktorëve, sipas organizatorëve ka pasur dy konkurse, ku ka pasur mjaft të interesuar për të luajtur në serial. Si i tillë, seriali pritet të ketë gjithsej 6 episode, e që sipas skenaristit, skenari është pothuajse i gatshëm, ndërsa përgatitjet për episodin e dytë, pritet të fillojnë në prill të këtij viti.

Jehonë e madhe e librit të Ilir Xheladinit në gjuhën frënge

Libri i parë i autorit shqiptar Ilir Xheladini i shkruar në gjuhën frënge, romani për fëmijë «Midax, l’araignée voyageuse»,　është duke ngjallur interesim të madh te lexuesi në Zvicrën frankofone. Disa muaj pas botimit, atij po i bëhen disa organizime të natyrës promovuese, që edhe për vetë autorin janë befasuese.

“Libri ka ngjallur një kërshëri të madhe dhe më mahnitin e-mailet e shumtë që marr nga lexuesit. Nga këto rrjedhin edhe dy ngjarje që do të organizohen këto ditë në qytetin e Neuchâtel-it”, thotë për albinfo.ch Ilir Xheladini.

Aktiviteti i parë është më 29 janar nga ora 12h15 deri më 13h00 dhe mbahet në teatrin “Théâtre du　Passage”. Është fjala për një takim me autor, në këtë rast do paraqitem para lexuesve dhe do ta prezantoj p librin tim.

Ndërsa aktiviteti i dytë është me 1 shkurt, nga ora 14h00 deri më 16h30. Ai mbahet në librarinë “Payot” e cila është libraria më të madhe në qendër të qytetit (Neuchâtel-it). Këtu do të jem prezent për të nënshkruar librat atyre që i blejnë, ose siç quhet këtu në një “seancë dedikimi”.

Xheladini më tutje shprehet se e gjithë kjo bujë e ka gjetur të befasuar dhe gjithsesi, e ka bërë të lumtur. “Jam duke lundruar në një botë që nuk e kam njohur, e të shohësh posterët në gjithë librarinë me emrin tënd, sigurisht të bën shumë të lumtur”, pranon Ilir Xheladini.

Projekti “Besa”, kontribut për imazhin e shqiptarëve

Një grup iniciues i mbështetur nga Ambasada e Izraelit në Bernë ka iniciuar një projekt për organizimin e një serie ekspozitash në qytetet e Zvicrës mbi shpëtimin e hebrenjve në Shqipëri. Ambasada eKosovës, sikurse edhe ajo e Shipërisë kanë qenë nga fillimi të përfshira në këtë projekt. Tash, disa muaj pas bërjes publike të nismës, nga grupi iniciator dëgjohen shqetësime për përgjigje jo të kënaqshme të komunitetit të këtushëm shqiptar.
Krahas ambasadave të përmendura edhe albinfo.ch është e përfshirë në mënyrë aktive në këtë projekt. Pas një interviste që ditë më parë ka bërë me atashenë për kulturë dhe medie në Ambasadën e Izraelit në Bernë, zonjën Esther Hörnlimann, portali ynë ka kontaktuar edhe ambasadën e Kosovës dhe atë të Shqipërisë si partnerë në këtë projekt.
Si ambasadori i Kosovës, Naim Malaj ashtu dhe i ngarkuari me detyrë pranë Ambasadës së Shqipërisë në Bernë, Kastriot Noli shprehen se një eveniment i tillë është në radhë të parë në interes të komunitetit shqiptar në Zvicër dhe shqiptarëve në përgjithësi prandaj mbështetja për të është diçka e nënkuptueshme. Por ata pajtohen se ka një ngërç në këtë mes. Përkrahja financiare nuk i plotëson ende pritjet dhe zotimet e bëra nga komuniteti ynë. Fjalët e Ambasadori Malaj mbase e përshkruajnë më mirë këtë gjendje: “Ndoshta, si komunitet jemi pak të ngadaltë, por duke e njohur atë, jam plotësisht i bindur se ky projekt do të mbështetet plotësisht nga komuniteti ynë”.

– Por, cilat kanë qenë zotimet që kanë marrë Ambasada e Kosovës dhe ajo e Shqipërisë në Bernë lidhur me projektin?

“Ka një dokument të nënshkruar nga tre ambasadorët: i Izraelit, i Shqipërisë dhe ai i Kosovës për ta mbështetur dhe përkrahur realizimin e projektit “Besa” duke marrë edhe angazhime logjistike dhe financiare. Ka pasur takime te rregullta mes ekipeve të tri ambasadave, të cilët kanë krijuar edhe konceptin e këtij projekti: ekspozitë fotografish, shfaqje filmash (si p.sh. ai i Dardan Islamit `Shpëtimi i Hebrenjve në Shqipëri`etj.”, thotë ambasadori Malaj, i cili nënvizon po ashtu se tri ambasadat kanë marrë edhe angazhime financiare.
“Duke e pasur parasysh rëndësinë e një veprimtarie të tillë ambasada jonë ka marrë një angazhim financiar më të lartë. Janë 10 mijë euro që Ambasada e Kosovës, i ka ndarë për këtë projekt. Kjo tanimë është zyrtare”.
Përveç mbështetjes financiare, organizimit të një takimi me bashkatdhetarët tanë në ambasadën tonë ku ishte i pranishëm vetë Ambasadori izraelit, ne angazhohemi që të mobilizojmë komunitetin tonë, si në rezervimin e sallave, informimin e bashkatdhetarëve tanë, vënien në përdorim të mjeteve transportuese dhe në kërkimin e personaliteteve shqiptare si mbështetës të projektit. Vlen të përmenden në këtë kontekst futbollisti i njohur Valon Behrami, këngëtarja Elina Duni, Miss Suisse Romande (Sindi Arifi) etj. që kanë dhënë pëlqimin për të mbështetur projektin.

Më tutje ambasadori Malaj vë në pah rëndësinë e madhe që një projekt i tillë ka për shqiptarët dhe për Kosovën. “Pak njerëz, bile edhe nga ne, e dinë se shqiptarët e Kosovës, të Shqipërisë, gjatë Luftës së Dytë Botërore kanë mbrojtur dhe shpëtuar mijëra hebrenj që kërkoheshin nga nazistët. Kjo ishte diçka e mahnitshme, një popull i varfër, i pushtuar nga nazizmi, kishte ndarë bukën e gojës me miqtë e tyre hebrenj, kishte vënë në rrezik jetën e tij duke mos denoncuar as edhe një hebre tek nazistët gjermanë. Kjo, me përjashtim të Danimarkës, nuk ka ndodhur në vendet tjera. Ky gjest, ky veprim duhet të na bëjë të gjithëve krenarë”, ka shtuar Malaj.

– Nga projekti më së shumti përfiton imazhi i shqiptarëve në Zvicër

Ndërkaq ai nuk ka lënë pa përmendur edhe efektin që suksesi i këtij projekti do të kishte në imazhin e shqiptarëve në Zvicër. “Së fundi kjo ekspozitë po bëhet në Zvicër, ku shqiptarët ende vuajnë nga paragjykime jo të mira nga një pjesë e opinionit të këtij vendi. Është ky rasti më i mirë për ta kuptuar anën tjetër të medaljes se shqiptarët janë një popull i fjalës dhe i Besës. Pastaj, kur një ekspozitë e tillë, bëhet dhe mbështetet nga ambasada izraelite, nga shoqata tjera hebraike, i jepet kredibilitet edhe më i madh kësaj të vërtete për shqiptarët. “Jam i bindur se një projekt i i tillë do t’i bëjë, një pjesë të skeptikëve këtu në Zvicër, që të mendojnë më ndryshe për shqiptarët e Zvicrës”, thotë ai. Në këtë kuptim, ambasadori i Kosovës në Bernë u drejton bashkatdhetarëve në Zvicër këtë mesazh: “Një popull, një shtet si Izraeli do t’i tregojë Zvicrës dhe Botës se kush janë në të vërtetë shqiptarët. Diaspora hebraike në Zvicër ka mbledhur mbi 30 mijë franga për këtë projekt. Do të ishte e paimagjinueshme që 300 mijë shqiptarët e Zvicrës të mos mobilizoheshin për ta mbështetur këtë projekt. Kur të tjerët angazhohen që të flasin me fakte dhe dëshmi në superlativ për Besën tonë, ne nuk duhet, dhe nuk guxojmë të rrimë indiferent dhe duarkryq.
Ndoshta, si komunitet jemi pak të ngadaltë, por duke e njohur atë, jam plotësisht i bindur se ky projekt do të mbështetet plotësisht nga komuniteti ynë”, përfundon ambasadori Malaj.

box

Kur të tjerët afirmojnë vlerat tona, ne nuk mund të rrimë duarkryq

“Një popull, një shtet si Izraeli do t’i tregojë Zvicrës dhe Botës se kush janë në të vërtetë shqiptarët. Diaspora hebraike në Zvicër ka mbledhur mbi 30 mijë franga për këtë projekt. Do të ishte e paimagjinueshme që 300 mijë shqiptarët e Zvicrës të mos mobilizoheshin për ta mbështetur këtë projekt. Kur të tjerët angazhohen që të flasin me fakte dhe dëshmi në superlativ për Besën tonë, ne nuk duhet, dhe nuk guxojmë të rrimë indiferent dhe duarkryq”.

B.SH.

Drama moderne shqiptare në Vjenë

Më 28 shkurt dhe 1 mars, me fillim në orën 19.00 në teatrin popullor Hundsturm te Vjenësmbahet festivali i shkurtë me moton “Die Besten aus dem Osten” (Më të mirët nga vendet e lindjes). I ndarë në dy ditë, festivali që ka filluar të mbahet nga viti 2007 bën një shëtitje teatrale dhe letrare në vendet e Evropës lindore dhe asaj qendrore.
Në vazhdimin e 12 të festivalit, më 28 shkurt dhe 1 mars në fokus do të jetë Shqipëria. Ligjëratën “Rruga e gjatë-Letërsia e Shqipërisë pas kthesës” e mban përkthyesi me renome Hans Joachim Röhm. Ai më 1 mars prezanton shkrimtarin e njohur, Fatos Kongolin, njërin ndër më të lexuarit në Shqipëri dhe njëherësh bashkëthemelues i lëvizjes demokratike shqiptare, shkruan agjencia e lajmeve e Austrisë, apa/öts.
I ftuar në këtë festival është edhe “Teatri i Metropolit Tirana” me shfaqje “Tri mendje në ankand”, një komedi absurde lidhur me tre pacientë të një klinike psikiatrike. Ajo është vepër e dramaturgut Ferdinand Hsi dhe është shpallur njëra ndër 120 dramat më të mira evropiane sipas “European Theatre Convention.
Me monodramën e Stefan Capalikut “Fausti prej Tirane” prezantohet në këtë festival një parafrazim politik që i bëhet dramës së njohur të Gëtes, që pasqyron frustrimin e intelektualit shqiptar, 20 vjet pas përfundimit të regjimit komunist.
Faustin në këtë shfaqje e luan njëri ndër aktorët më të njohur shqiptarë, Alfred Trebicka. Të dyja shfaqjet jepen në gjuhën shqipe me përkthimin gjermanisht.
Krahas kësaj, më 1 mars, në orën 20 do të bëhet edhe një lexim skenik i dramës së autores Jonila Godole “Njeriu prej rëre” (Der Sandmann). Leximi do të bëhet gjermanisht nga aktorë të ansamblit të Volksthetare të Vjenës. I gjithë festivali do të ketë edhe një shoqërim muzikor nga bendi “Orges&the Ockus-Rockus Band” që bën muzikë disko me atmosferë rome.
Festivali është bërë i mundur përmes bashkëpunimit në mes të Ministrisë Federale të punëve të jashtme dhe me mbështetjen e ministrisë për arsim, kulturë dhe arte si dhe fondacionit Traduki.

Shqiptari 23 vjeçar drejton një teatër të rinjsh në Gjermani

I riu 23 vjeçar, Demokrat Ramadani është themelues i një teatri të rinjsh në Schloß Holte-StukenbrockI. Shumica e projekteve të vëna në skenën e këtij teatri janë vlerësuar me çmime të rëndësishme. Së fundi, së bashku me dy pedagogë të teatrit, ai është në përfundim të realizimit të një projekti që ka ngjallur interesim të theksuar në regjion.

Fjala është për shaqjen teatrore “Gefangen! – Erinnerungen an eine Zeit vor meiner Zeit” (I burgosur! – Kujtime nga koha para kohës sime). Ajo bën fjalë për kampin më të madh nazist të përqendrimit “Stalag 326”

K”am qenë në klasën e dhjetë kur kam dëgjuar për këtë kamp. Nga ajo kohë nuk më lë të qetë fakti se ka ekzistuar në kamp i tillë i tmerrshëm”, hotë Demojrati, shfaqja e të cilit do të jepet më 28 mars

Tenori shqiptar, Armaldo Kllogjeri, para publikut zviceran

Armaldo Kllogjeri është pa dyshim një prej zërave më të talentuar të operës shqiptare që po zhvillon një karrierë të suksesshme artistike edhe në Evropë.

Solisti shqiptar sapo i ka dhënë jetë Ricardos, personazhit të operës “Ballo me maska”, “Un ballo in Maschera” të Giuseppe Verdit , një rol i cili u vlerësua nga publiku zviceran.

Kënaqësi e veçantë është kur një yll shqiptar i çon peshë emocionet e publikut zvicerane, siç ishin ata që kishin mbushur sallën cep më cep të Teatrin e Langenthal-it dhe që e shpërblyen me shumë ovacione artistin nga Shqipëria.

Opera flet për një përzierje të një historie dashurie, intrigës politike dhe krimit që kishte ngjallur diskutime në lidhje me përmbajtjen, e cila është arsyeja pse opera në fjalë ishte ndikuar nga censura.

Opera e Verdit, ku rolin kryesor e luan shqiptari Armaldo Kllogjeri, pas shfaqjes në Thun, Vevey dhe Langenthal, do të shfaqet edhe në Teatrin e Oltenit më 15 mars 2014.

Solisti i operës, Armaldo Kllogjeri, menjëherë pas mbarimit të shkollës u shpall si këngëtari më i mirë lirik për vitin 2007. Që nga ajo kohë e deri më sot i ka dhënë jetë një numri të madh personazhesh të operave botërore dhe shqiptare. Tenori shqiptar me talentin e tij po prezantohet suksesshëm në skenat evropiane, duke marrë duartrokitjet e publikut që e vlerëson për talentin e tij.

“Nuk erdhi Veliu”, një komedi ku qeshet me lot

Publiku në sallën e vogël por të ngrohtë të teatrit në një shkollë të Winterthurit, të shtunën ishte dëshmitar i një mbrëmjeje të këndshme artistike. Pak këngë, pak ekzekutime në piano, disa piktura të ekspozuara, një recitim dhe një shfaqje e realizuar mjaft mirë, u kurorëzuan me disa valle popullore. Të gjitha këto në lokalet që i ka në shfrytëzim ansamblit “Vatra”, dega në Winterthur, kryesuar nga Zeqir Gashi, që ishte edhe nikoqir i mbrëmjes.

Në mesin e gjithë këtyre pikave artistike, shfaqja e komedisë “Nuk erdhi Veliu” ishte sigurisht “magneti” që kishte tërhequr më shumë publikun.

Diçka në mes të forum-teatrit dhe komedisë stand-up apo një kombinim i këtyre të dyve – ku nuk përjashtohet edhe ndonjë përkufizim i tretë. Ky është pak a shumë koncepti mbi të cilin është ngritur shfaqja me titullin e pazakonshëm “Nuk erdhi Veliu”, me tekst dhe regji të përbashkët të pjesëtarëve të grupit teatror “Aktrimi” nga Cyrihu.

Në këtë “më shumë se komedi”, siç e kanë mbiquajtur autorët, luajnë “të tjerët pa Veliun”. E Veliu (Berisha), ai që ka munguar, është në fakt njëri nga aktorët më aktivë të grupit, i cili, siç u tha gjatë shfaqjes, shpesh ndodh të vonohet për prova dhe të paraqitet me telefon “nga kolona”, ku rëndom është duke vozitur me makinë.

Në fakt, siç e sqaron drejtuesi i grupit, Ramadan Morina, pikënisja e realizimit të kësaj shfaqjeje është mungesa. Mungesa e kushteve në radhë të parë, për realizimin pa telashe të një projekti teatror. Grupi “Aktrimi”, të cilin e mban bashkë pothuaj vetëm entuziazmi dhe dashuria për teatrin, në provat e tij përballet çdo ditë me problemet më banale: mungon njëri nga aktorët për shembull (sikur “kësaj here” Veliu) e pastaj duhet improvizuar. Dhe në këtë improvizim kreativ qëndron shpesh edhe e bukura e shfaqjeve të grupit. Sikurse edhe e shfaqjes më të re, “Nuk erdhi Veliu”.

Gjithë ngjarja pastaj zhvillohet në një klinikë psikiatrike, ku tre protagonistët e shtruar aty: Dani, Avdiu dhe Feka shpalosin talentet e tyre përmes një audicioni për aktorë. Infermierja zvicerane (Xheneta Zuzaku) përmes një nënteksti të veshur me një humor të hollë e shpotitës, i portretizon protagonistët e përmendur duke dialoguar njëkohësisht me ta. Pastaj, ajo ua lë skenën treshes nga psikiatria.
Dani, i cili thotë të ketë qenë dikur një regjisor e aktor i madh, profesor i regjisë dhe aktrimit, ka shpallur një audicion për aktorë të rinj. Fillimisht ai “kërkon” kandidatët në mesin e publikut, duke vendosur kontakt interaktiv me të. Pastaj në skenë vijnë si kandidatë, dy të sëmurët tjerë nga psikiatria, Avdiu (Avdi Amidi) dhe Feka (Fikrim Morina).

Ngatërrimi që këta dy dhe sidomos Feka, u bëjnë koncepteve elementare të teatrit, çon në keqkuptime të shumta që si rezultat të fundit shkaktojnë të qeshura deri në lot të publikut. Një nevojë kjo që, siç e theksuan shumë nga shikuesit, i kishte sjellë këtu dhe duhet thënë se ishin ndarë të ngopur.

Lojën e aktorëve të “Aktrimit”, si gjithmonë edhe kësaj here e veçonte përkushtimi dhe entuziazmi. Por ajo që duhet theksuar është se ardhja në këtë trupë, e aktorit nga Prizreni, Fikrim Morina, ka freskuar dhe dhe dinamizuar shumë lojën. Prirja e tij e lindur për humor, e ngritur në nivel artistik përmes shkollimit të kryer për aktor, i ka dhënë vulë komedisë së shfaqur në Winterthur.

Para shfaqjes, me dy pika të ekzekutuara në piano është prezantuar nxënësja Flutura Bytyçi, e cila ka treguar një virtuozitet të vërtetë për moshën. Ndërsa me një recital është paraqitur Qëndresa Kuqi, e cila, krahas Blearta Gashit, ka bërë edhe moderimin e mbrëmjes.

Një pikë interesante e mbrëmjes ka qenë edhe prezantimi i piktores së vogël, Abetare Berila, e cila ka hapur deri më tash një numër ekspozitash të suksesshme në Gjermani dhe në Zvicër. Njëri nga mësuesit e saj të artit, piktori Arsim Berisha i dhuroi asaj me këtë rast një certifikatë.

Ndërsa piktorja e vogël i dhuroi ansamblit nikoqir dhe atij “Aktrimi” nga një pikturë.

Në fund, në një atmosferë spontane grupi i fëmijëve i ansamblit “Vatra”, dega në Winterthur ka luajtur një numër vallesh shqiptare.

Berna, arena e radhës e suksesit të “Shkollës shqiptare të muzikës”

Nuk janë vetëm Inva Mula, Saimir Pirgu ose Ermonela Jaho, ata që u kanë ngritur namin shqiptarëve në sferën e muzikës klasike jashtë vendit. “Shkollën shqiptare të muzikës” në botë e përfaqësojnë me dinjitet edhe shumë këngëtarë dhe instrumentistë të talentuar. Një numër jo i vogël i tyre kanë janë instrumentistë të parë apo drejtues në orkestra të ndryshme.
Në këtë radhë bëjnë pjesë edhe instrumentistët: Dhurata Lazo, Zija Bejleri, Gjergj Bejko dhe Klaidi Sahatçi. Ata jetojnë në anë të ndryshme të Gjermanisë dhe të Zvicrës ndërsa ajo që i bashkon është pasioni për muzikën, i cili tashmë është shndërruar edhe në profesion të tyre.

Gjergji, që posa ka mbushur 12 vjetët, është një “vunderkind” i llojit të tij në piano. Në akademinë e muzikës në Freiburg kanë thyer rregullat për ta pranuar atë, si një talent i jashtëzakonshëm, që në moshën 11 vjeçare. Para kësaj, Gjergj Bejko ka marrë shumë çmime muzikore. Klaidi Sahatçi është violina e parë në orkestrën e njohur të Cyrihut “Tonhalle” ndërsa Zija Bejleri, udhëheqës artistik në një orkestër gjermane.

Të katër mjeshtrit ishin mysafirë në Bernë, në sallën e katedraless Bernermünster, ndër më të mëdhatë dhe më të njohurat në Zvicër.

“Merita për ardhjen tonë këtu, i takon Zhaklina Dhimojani-Blättler, shqiptares që jeton në Bernë dhe është shumë e pasionuar pas muzikës” thotë për albinfo.ch violinisti Klaidi Saatçi. “Këtu jemi bërë bashkë: unë, që punoj në Cyrih, Dhurata Lazo-Bejleri dhe Zija Bejleri që janë bashkëshortë dhe jetojnë në Kaisersläutern si dhe Gjergji Bejko, më i vogli, 12 vjeç, i cili jeton me familjen në Freiburg të Gjermanisë”.

Sahatçi: Nga Cyrihu në Skala dhe sërish në Cyrih

Duke folur për karrierën e tij, Klaidi na tregon se para se të vendosej në Cyrih kishte punuar për një kohë në Skala të Milanos. “Por, edhe para se të shkoja atje, unë kam punuar në orkestrën zvicerane të dhomës (orkestra kamertale) si violinë e parë. Pas një kohe që qëndrova në Milano, orkestra Tonhalle e Cyrihut pati shpallur një konkurs ku morën pjesë një numër i madh violinistësh dhe u zgjodha unë. Kështu, sërish u ktheva në Cyrih”, thotë ai.

I pyetur për dallimet në mes punës në Milano dhe asaj në Cyrih, Sahatçi i thotë: “në Milano është bërë muzikë operistike ndërsa këtu në Cyrih orkestra Tonhalle bën muzikë ca më intime, muzikë simfonike dhe dhome, që mua më flenë më shumë në zemër. Pastaj këtu jam violinë e parë dhe kam privilegjin të punoj me një violinë të mjeshtrit të madh, Stradivari, që është një mundësi jashtëzakonisht e madhe që mund t`i jepet një artisti..

Por, cili është sekreti i suksesit të asaj që quhet “shkollë shqiptare e muzikës”? – është pyetja e radhës. Sipas Klaidit, sekreti qëndron “te pasioni dhe te sensi i sakrificës që na dallon ne shqiptarëve. Ne, forcën tonë të brendshme e shndërrojmë në vullkan të madh kur përfaqësojmë vendin”, përfundon ai.

Zhaklina Dhimojani –Blättler thotë se është amatore e muzikës dhe organizatore e koncertit. “Sjellja e instrumentistëve këtu nuk ishte edhe aq e lehtë. Kishim një ndihmë të vogël nga Kiwani klub dhe pjesën tjetër e mbuluam vetë ne”, sqaron ajo për albinfo.ch.

Ndihmat, në një projekt humanitar për fëmijët në Shqipëri

Ndërsa lidhur me karakterin humanitar të koncertit, ajo thotë: “Ndihmat që janë grumbulluar këtu do të dërgohen për një projekt për fëmijët në nevojë, në Himarë të Shqipërisë. Jemi në hapat e parë të ngritjes së një organizate humanitare”. Ajo me tutje tregon se është duke punuar edhe në një projekt tjetër me muzikë klasike. Synimi është realizimi i një koncerti me fëmijët shqiptarë që jetojnë në diasporë dhe që dallohen me talentin e tyre në muzikë klasike.

Në koncertin e mbajtur në Bernë, që kishte tërhequr një numër të konsiderueshëm artdashësish, katër instrumentistët shqiptarë shkëlqyen secili në instrumentin e tij. Salla e katedrales me një akustikë të përsosur, ishte po ashtu “në anën” e instrumentistëve shqiptarë.

Klajdi Sahatçi me violinë, Dhurata Lazo-Bejleri me piano ashtu si dhe Gjergji Bejko ndërsa Zija Bejleri me sopran-sax, ekzekutuan vera të kompozitorëve të mëdhenj botërorë si Mozart, Beethoven, Schubert, Donizeti, Bellini etj. Por nuk munguan as tingujt shqiptarë. Vepra të kompozitorëve shqiptarë si A. Peçi dhe E. Rushiti ishin po ashtu në repertorin e koncertit dhe i dhanë një sharm karakteristik programit.

Në kuadrin e programit të të dielës në Bernë ishte edhe promovimi i cd-së “Albanian Memories” (Kujtime shqiptare) me pianisten Dhrata Lazo dhe violinistin Klaidi Sahhatçi.

Në mesin e publikut në sallë ndodhej edhe ambasadori i porsaemëruar i Shqipërisë në Bernë, Ilir Gjoni. Ai i përgëzoi me këtë rast artistët shqiptarë për kënaqësinë që i dhuruan publikut dhe për përfaqësimin e denjë të kulturës shqiptare jashtë vendit.

Daut Gubetini

I njohur me emrin artistik “Capedano 101”, piktori shqiptar nga Cyrihu, Daut Gubetini bën sot (1 mars) hapjen e galerisë së tij artistike që ban po ashtu emrin “Capedano 101”. Ky numër që është pjesë e emërtimit lodhet me konceptin e galerisë: në të do të jenë vazhdimisht të ekspozuara 101 vepra artistike, të tijat dhe të artistëve të tjerë.

Punimet e Gubetinit përshkohen nga nota surrealizmi dhe arti modern e abstrakt. Shumë prej tyre kanë një sfond që lidhet me jetën e autorit ndërsa të tjerat kanë për subjekt tema tjera nga përditshmëria si mbrojtja e ambientit, tema politike, shoqërore etj.

Teknikat që përdor piktori shqiptar nga Kosova me qëndrim prej vitesh në Zvicër janë të ndryshme dhe variojnë. Krahas ngjyrave të zakonshme të akrilike dhe të vajit në pëlhurë ai përdor edhe materiale nga natyra, si: druri, guri, rëra, kafeja apo edhe pjesë të kompjuterëve dhe metaleve.

Artisti me emrin Capedano 101 krijon po ashtu edhe dizajn mode, mobilesh, automobilash etj.

Galeria&Atelier “CAPEDANO 101” hapet sot, në orën 17.00 në Badenerstrasse 384,
8004 Zürich

Për informata: Telefon: (+41) 043 817 44 33 / Handy: (+41) 079 196 22 03

Gazmend Freitag, ekspozon në Vjenë dhe Biennalen Verona

Piktori ynë z.Gazmend Freitag, çdo ditë me artin e tij përplot shije shkel horizonteve të reja në gjithësinë e artistikes, tani jo vetëm në Austri ku jeton e vepron. Në Biennalen e parë e organizuar në Verona të Italisë mori pjesë me dy piktura të cilat u pranuan si pjesë e botimit të Bineales Verona.

Në mesin e piktorëve nga e gjithë bota është krenari të prezantosh, të jesh pjesë e katalogut ndërkombëtar, të njihesh me artistë të njohur e veprat e tyre nga shumë vende me traditë në artin e pikturës. Biografia e artistit tonë tani është e botuar në disa gjuhë botërore katalogëve të piktorëve aktiv me vepra të shpërndara e të kërkuara gjithandej globit.

Në Vjenë ditë më parë hapi ekspozitën personale, qyteti qendër e artit e artistëve ku kritika e mbrehtë nuk bën lëshime në vlerësimin meritor. Nën iniciativën e organizimin e qiftit austriak menaxher e dashamirës të artit Ursula dhe Franz Pfeffer qëndron e hapur u hap ekspozita në ‘‘Galerie Studio 38‘ në ambientet Klubit Osteria Allora në kryeqytetin austriak prezantuan poetë, shkrimtarë dhe piktorë.

Manifestimin e nderoi edhe prezenca e z.Wolfgang Bauer përfaqësues nga Kuvendi i Bashkisë së 20-të të Vjenës nga radhët e Partisë Socialdemokrate në Austri. Të pranishmit i përshëndeti Franz Pfeiffer, menaxher i ‘‘Galerie Studio 38‘‘ me seli në Vjenë, i cili theksoi se shoqata që përfaqëson ka një traditë 10 vjeçare në organizime të projekteve artistike, ndërsa kjo ishte hera e parë që si mysafirë kishte krijues shqiptar.

Në emër të Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Krijuesve Shqiptarë në Austri “Aleksandër Moisiu” përshëndeti kryetari i saj z.Besim Xhelili, poet. “Në Vjenë shekuj me radhë janë ruajtur dhe vazhdojnë të ruhen shpata dhe helmeta e heroit tonë kombëtar, Gjergj Kastrioti-Skenderbeu. Prandaj edhe ne jemi vazhdimësi e marrëdhënieve të ngushta mes dy popujve tanë, kësaj radhe edhe në fushën e artit”.

Hapjen solemne të ekspozitës së tij personale e bëri zj. Ursula Pfeiffer, përfaqësuese e “Galeriestudio 38”. Pikërisht këtu i ka lindur ideja e ekspozitës me temën “Impresione Shqiptare” (mbresa shqiptare), ku ajo citoi statment nga faqja portale www.gazmendfreitag.net: “Ky është Gazmend Freitag, njeriu i cili imazhin tonë e ngritë përmes brushës së tij, qëndrimit të tij prej artisti e njeriu që krijon madhështinë e të bukurën e cila do jeton gjatë. Vendlindja nuk të lë të qetë, të thërret kudo që je në përkujtimin e peizazheve nga syri i një kohe që nuk harrohet. Dashuria ndaj vendlindjes e mbjellë në shpirt është navigator në çdo cep të globit. Këtë e dëshmon edhe Gazmend Freitag”. Rreth veprës së piktorit tonë foli edhe zj.Elisabeth Birngruber, bashkëstudiuese me piktorin dhe pianiste.
Autori i ekspozitës z. Freitag i entuziazmuar nga suksesi mes tjerash shtoi: “Janë të ekspozuara 14 eksponate reprezentative të punuara në vaj dhe grafikë. Për herë të parë prezantoj nga repërtuari im vetëm motive shqiptare. Tash unë jam anëtarësuar në “galeriestudio38” në Vjenë, ku më 12 prill 2014 prezantohem në ekspozite kolektive. Organizatorët dhe menaxherët zj. Ursula dhe Franz Pfeiffer janë shumë të zellshëm, janë kompetentë dhe me përvojë shumëvjeçare në Vjenë.”
Imazhi ynë i vërtetë, i një populli të lashtë e me traditë shekullore në artë iu ofrua edhe një herë publikut austriak dhe jo vetëm atij. Shtypi vendor e ka vlerësuar artin e kultivuar nga Gazmend Freitag në shumë gazeta e revista. Bazuar në hapat e Gazmendit dhe energjitë e tij të pashtershme mund të jemi optimist në ofrimin e veprave të reja. Ato nuk janë vetëm të tij por edhe të imazhit tonë të mirë si komb i vlerave shekullore.

Hazir Mehmeti

Shqiptarja Gjyle Krasniqi drejton festivalin teatror në Zvicër

Të premten, më 7 mars hap perdet festivali i shtatë me radhë i teatrit të “secondove” (brezi i dytë i të huajve). Me moton “Toleranca” dashamirësit e këtij festivali karakteristik do të kenë rastin që deri më 15 mars të shikojnë pesë shfaqje të ndryshme teatrore dhe programe tjera shoqëruese.

Të gjitha shfaqjet luhen nga aktorë me prejardhje të huaj nga 20 kombësi të ndryshme dhe po ashtu edhe temat e dramave që do të shfaqen kanë përmbajtje që lidhet me problemet e të huajve. Skena ku do të zhvillohet festivali është ajo e teatrit “Tuchlaube” ë Aarau.

Pesë drama janë në konkurrencë për të fituar çmim dhe ato vijnë nga Aarau, Berlin/Kassel, Bochum, Versacio dhe Cyrihu. Krahas tyre, programi do të pasurohet edhe me shumë ligjërata, punëtori, debate inskenime etj.

Shfaqjet që shpërblehen nga juria, përveç një shume të hollash do të fitojnë edhe të drejtën e një turneu shfaqjesh nëpër Zvicër.

Drejtuese dhe bashkëthemeluese e festivalit është shqiptarja nga Kosova, aktivistja e njohur Gjyle Krasniqi, e cila jeton prej 26 vitesh në Zvicër.

Volkstheatri i Vjenës foli për dy ditë shqip

Në Volkstheatrin e njohur të Vjenës ku dikur u shijua zëri dhe loja e përsosur e Aleksandër Moisiut, për dy ditë me radhë u prezantuan shkrimtarë e aktorë shqiptarë. Përkrah tyre përkthyesit e njohur në gjermanisht Joachim Rohm e Andrea Grill.

Ky aktivitet ishte pjesë e “Die besten aus dem Osten” i përkrahur nga Ministria për Çështjet Europiane, Ministria e Mësimit, Artit e Kulturës së Austrisë dhe traduki. Të pranishëm ishin edhe diplomatë nga Ambasada e Shqipërisë dhe Ambasada e Kosovës, veprimtarë, student e intelektual. Shqipëria ishte pasuesja e 12- të e radhës së projektit.

Organizatori prezantimin e fillon kështu:” Për “Land der Skipetaren” vendin e shqiptarëve si vend pasqyrimi në romanet e Karl-May-it, akoma mund të duken të fundit “njollat e bardha” në hartën e Evropës. Edhe pas shkatërrimit të vazhdueshëm prej 40 vjetësh nga diktatura staliniste e Enver Hoxhes, Shqipëria gjendet në një rrugë të mundimshme drejt normalitetit të saj si shtet me synime bashkimin me shtetet evropiane.” Pasditja e parë filloi me temën “Rruga e gjatë letrare në Shqipëri pas përmbysjes”.

Ishte paraparë që të lexonte edhe shkrimtari i madh Ismail Kadare por kjo nuk ndodhi.

Për këtë temë foli përkthyesi të njohur gjerman Joachim Rohm i cili dha një pasqyrë të krijimtarisë letrare pas diktaturës, vështirësitë dhe sfidat aktuale. Ai është njohës i mirë i rrethanave në Shqipëri si përkthyes i veprave të Ismail Kadares, Fatos Kongolit etj. Ai njoftoi auditorin lidhur me literaturën dhe krijimtarinë letrare në gjuhën shqipe me theks të atyre krijuesve nga të cilët ai përktheu në gjermanisht. Shkrimtarja austriake Andrea Grill, e cila është njohëse e gjuhës shqipe, lexoi nga krijimtaria e saj.

Trupa e “Teatrit Metropolit” nga Tirana dha komedinë “Tri mendje në ankand” nga dramaturgu Ferdinand Hysi me aktoret: Klodian Hoxha, Devis Muka, Alban Musa, Elona Hyseni, Lorenc Kaja, Doriana Çaushi. Udhëheqëse Suela Konjari. Regjia nga Elma Doresi, skena nga Beqo Nanaj, dritat nga Julian Llukani dhe kostumet nga Edlira Qyshka. Një komedi mjaftë e suksesshme e cilësuar nga Teatri Konvencional Europian si njëra nga paraqitjet e kohës në mesin e njëqind e njëzetë më të mirave në kontinent.

Përkthimi në gjermanisht e bëri shkrimtarja Andera Grill. Salla anësore e Volkstheatrit- Hundsturm ishe e mbushur me spektatorë të shumtë për të cilët u dha koktej rasti. Në ditën e dytë lexoi nga krijimtaria e tij shkrimtari Fatos Kongoli nga romani i tij “Lëkura e Qenit”, kurse në gjermanisht nga “Hundhaut” lexoi përkthyesi Joachim Rohm. Ai dha para auditorit biografinë dhe rrugën letrare të shkrimtarit që nga koha e diktaturës deri në ditët e sotme.

“Deri më tani Fatos Kongoli ka shkruar disa romane nga të cilat dy janë të përkthyera edhe në gjuhën gjermane dhe në disa gjuhë tjera”- tha mes tjerash. U zhvillua edhe një bisedë e shkurtër me publikun. Në vazhdim u dha pjesa teatrale nga zhurnalistja, politologia dhe përkthyesja gjermane Jonila Godole me titull “Der Sandmann” me të cilën e në vitin 2009 e fiton” konkursin evropian “Talking About Borders”. Kur edhe prezantohet në Burgtheater të Vjenës me pjesën teatrale ku si subjekt ka fatin e Robertit, i riu shqiptar emigrant i cili fatin e kërkon në botën e jashtme.

Një ditë kthehet në atdhe pas rrethanave konfliktesh të përmbysjes së kriminelit diktatorial Enver Hoxha. Babai e tij e kishte humbur kujtesën “Moskujtesa është e dhembshme sikurse kujtesa”, mendon babai i tij, kur tani shet trëndafila ku dikur kishte vrarë njerëz. Roberti kërkon të mëson për fatin e përgjakshëm të familjes së tij. Nisur nga ky motiv, aktorët e Volkstheatrit u prezantuan me një pjesë e zgjedhur nga aktori Hans-Joachim Lanksch në gjuhën gjermane. Regjia na Nicolas Charaux, aktorët: Hanna Binder, Erwin Ebenbauer, Anselm Lipgens, Roman Schmelzer dhe Günther Wiederschwinger. Loja e aktorë u përcoll me duartrokitje nga publiku i cili mbushte sallën.

Programi vazhdoi me monodramën “Fausti prej Tirane” një parafrazë nga Goette, e shkruar nga Stefan Çapalikut i cili bëri edhe regjinë bashkë me Alfred Trebickën. Aktori Alfred Trebicka, luajti me mjeshtri duke fascinuar publikun. Zëri i tij i fuqishëm dhe melodioz të kujtonte zërin e Aleksandër Moisiut dikur që tani ruhet i vlerësuar në fonotekën muzeore të Vjenës. Ai edhe vet i emocionuar nga duartrokitjet e pareshtura me lot suksesi prej aktori, falënderoi publikun artdashës.

Drama si subjekt ka peripecitë e brezit të intelektualëve shqiptarë pas thyerjeve të mëdha të viteve nëntëdhjeta. Pjesa teatrale dha edhe një shtytje drejt kuptimi se Fausti i Goettes është një fenomen gjithëpërfshirës botëror, pra edhe shqiptar. Aktorë tjerë mbështetës ishin edhe Besmir Haliti e Julinda Emiri, muzika nga Agron Shala, skena e kostumet nga Adian Isufi.

Animimin e punuan Elis Gjoni, Besmir Cani, Simon Dobërdaku e Albin Çifliku. Programi nga “Die besten…” përfundoi me koncertin e suksesshëm muzikor nga Orges – The Ockus-Rockus e Rrugëve. Grupi muzikor me përvojë u prit mjaft mirë nga publiku i cili e mbushte sallën. Projekti vazhdon me shfaqjet dyditore në qytetin e Gracit, qyteti i dytë në Austri pas Vjenës.

Hazir Mehmeti

“Muzikës shqiptare do t`i mungojë mbretëresha e saj”

Në kujtim të së madhes Vaçe Zela, të dielën në Bazel u mbajtën homazhe me rastin e ndarjes së saj nga jeta. Pas kthimit nga Shqipëria në Zvicër, shumë adhurues të këngës dhe personalitetit të Vaçe Zelës dëshironin që ta vizitonin familjen e saj për ngushëllime e ta nderonin artisten e madhe duke ndarë dhimbjen me ta.

Për këtë arsye bashkëshorti i saj Pjetër Rodiqi dhe e bija, Irma, vendosën që të caktojnë një ditë kur secili do të kishte mundësi në t`i bënte homazh artistes së madhe.

Meqë Vaçe Zela njëzet vitet e fundit të jetës së saj i kaloi në Bazel, prania e saj kishte lënë gjurmë të pashlyeshme te shqiptarët me banim në Bazel dhe më gjerë. Ajo me zemërgjerësinë e madhështinë e saj si dhe familja e saj e respektuar, krijuan rreth të gjerë shoqërie në qytetin e Bazelit.

Skender Nikoliqi dhe Nazmi Jakurti me familje, ishin ndër ata që kishin nderin të ishin miq të familjes së Vaçe Zelës për më shumë se pesëmbëdhjetë vite dhe me ndihmën e tyre u organizua edhe ky takim.

Homazhi, që është mbajtur në kuadrin e veprimtarive të Këshillimores Shqiptare të Bazelit, ABSM, ishte organizuar me përkushtim të veçantë dhe enkas për këtë rast ishte përgatitur një program artistik. Tërë kohën në sfond dëgjoheshin tingujt e këngëve të Vaçe Zelës, këngë të komponuara nga kompozitorë të mëdhenj shqiptarë si Çesk Zadeja, Tish Daia, Kujtim Laro etj. Në hyrje të sallës ishte vendosur një libër i kujtimeve , ku secili kishte mundësinë t`i shkruante mbresat dhe kujtimet veta për artisten e madhe.

Homazhi u hap nga bashkëshorti i Vaçe Zelës i cili i i falënderoi të pranishmit dhe të gjithëve u shfaqi mirënjohjen e tij për ndarjen e dhimbjes me familjen.

Me këtë rast ishte përgatitur edhe një recital. U recituan poezi të rapsodit Agim Gashi nga Lipjani e me banim në Gjermani, i cili i kishte kushtuar poezi Vaçe Zelës, pastaj poezi të Gjevahir Cirongut etj.

Në vazhdim të pranishmit kishin rast të përcillnin një film dokumentar të realizuar në Shqipëri me rastin e vdekjes së Vaçe Zelës dhe ceremonisë së varrimit të saj, me titull: „Homazh për Artisten e Popullit, Vaçe Zela“.

„Muzikës shqiptare do t`i mungojë mbretëresha e saj“. Agim Doçi . Me këtë thënie të Agim Doçit, të pranishmëve iu dha rasti që të thoshin disa fjalë për Vaçe Zelën. Ishin të shumtë ata të cilët me fjalë të zgjedhura folën për përshtypjet e tyre për artisten e madhe të këngës shqipe. Shfrytëzuan këtë rast të gjithë, si folësit nga Shqipëria ashtu dhe ata nga Kosova që të thonë se Vaçe Zela vetëm përkohësisht shkoi nga kjo botë sepse vepra, emri i saj dhe kënga e saj nuk do vdesin kurrë. Ajo u vlerësua si personalitet e cila me këngën e saj theu kufijtë e diktaturës së egër komuniste në Shqipëri, ua lehtësoi të gjithëve dhimbjen e i bashkoi të gjithë shqiptarët e të gjitha trojeve shqiptare dhe më gjerë kudo në botë.

Fjalën e morë edhe Ambasadori i Shqipërisë Ilir Gjoni, ai i Kosovës, Naim Malaj, meshtari don Marian Marku, mjeku i Vaçe Zelës, Sefedin Haxholli etj.

Në fund, të pranishmit i përshëndeti dhe i falënderoi edhe vajza e Vaçe Zelës, Irma.

Anita Latifi në Top 15 të DSDS

Anita Latifi është konsideruar si njëra ndër favoritet në garën e njohur muzikore “Deutschland sucht den Superstar” (DSDS). Por pastaj, një shpërthim nervoze nga ana e saj bëri që shqiptarja simpatike dhe temperamente të diskualifikohej nga gara e mëtejme.

Megjithatë, Anitës i është dhënë edhe një shans: ajo do të paraqitet sërish në spektakël dhe mund të zgjidhet nga publiku për të vazhduar garën më tutje.

Anita Latifi është e lindur në Wuppertal të Gjermanisë më 16 janar 1996 dhe posa ka mbushur 18 vjet. Jeton në shtëpi me prindërit (Mustafë dhe Misrete) dhe bashkë me tre vëllezër e motra. Ajo është duke e ndjekur klasën e njëmbëdhjetë të kolegjit profesional por ëndrra e saj është karriera në muzikë.

Si këngëtare, Anita e adhuron Rihanna-n, të cilën e ke imituar duke bërë edhe tatuazhin e njëjtë me të.

Ndërkaq në një tatuazh tjetër ajo e ka vënë shkronjën e parë të emrit të babait të saj (M). Prej tij thotë se e trashëgon talentin muzikor, pasi që Mustaf ka qenë pjesë një bendi muzikor në Kosovë.

Ajo shpreson të vazhdojë tutje me DSDS ku tash bën pjesë në Top 15.

“Guri Ura, i huaji vendor”, portret i shqiptarëve të Zvicrës

Drama nga Zvicra është shfaqur në kuadër të festivalit frankofon në Teatrin Oda në Prishtinë.

Shfaqjen e kësaj pjese teatrore nga Zvicra e ka shikuar edhe ambasadorja e Zvicrës në Kosovë, Krystyna Marty Lang, drejtues të Ambasadës së Francës në Prishtinë si dhe përfaqësues të organizatave ndërkombëtare në Kosovë.

Drama në fjalë është luajtur disa vjet me radhë në disa qytete të Zvicrës, sikur në Lozanë, në Nyon, në Renens, në Ecublens, në Payerne dhe në teatrin prestigjioz Echandole të Yverdon-les-Bains.

“Guri Ura, i huaji vendor“ është vënë në skenë nga Visar Qusaj dhe luajnë: Zymer Lutfiu në rolin e Pierre Pont, Lulzim Qusaj në rolin e Guri Urës, Karine Mazza në rolin e Gentiane Rive, Agon Rexhaj në rolin Rock Graben si dhe Visar Qusaj në rolin e Kevin Gashit.

Suksesi i dramës në Zvicër më së miri ilustrohet me faktin që citimi i kësaj pjese teatrore të shkruar nga Driton Kajtazi: Këtu po ndihem i huaj vendor, e atje autokton i ardhur, ka figuruar në faqen e Ministrisë së Punëve të Jashtme në Zvicër.

Në këtë pjesë teatrore, një shqiptar nga Kosova, Guri Ura, në një reality show duhet të dëshmojë se është bërë zviceran dhe të marrë shtetësinë apo të natyralizohet. Ai nuk dëshiron të natyralizohet, sepse nuk konsideron se është i denatyralizuar… “Nga dashuria e madhe që kam për Kosovën, e dua Zvicrën”, thotë Guri Ura, personazh i kësaj pjese teatrore, sipas njoftimit të Teatrit Oda.

Teatri Shqiptar Kurora në Nyon të Zvicrës, i themeluar para 17 vjetësh, është referencë e mirëfilltë kulturore shqiptare në Zvicër. Që nga fillimi Teatri Kurora ka vënë në skenë një seri të shfaqjeve, kryesisht në gjuhën frënge, por edhe në gjuhën shqipe.

Arti që ndihmon integrimin

Agron Bajramin, komuniteti shqiptar në Zvicër dhe më gjerë e njeh shumë mirë si valltar, gjegjësisht si themelues dhe drejtues të Shkollës së Vallëzimit “Shota” në Aarau. Pak muaj më parë kjo shkollë ka kremtuar 20 vjetorin e themelimit dhe në sallën ku mbahej manifestimi jubilar ishin ekspozuar edhe një numër punimesh të tij në teknikën jo shumë të njohur, në pirografi. Për shumë kënd kjo “faqe” e re e Agronit mund të ishte një zbulim, por ai në fakt ka rreth 15 vjet që e ushtron këtë formë arti.

Një rast për të prezantuar në mënyrë më të kompletuar punën e tij artistike, Bajramit ia ka ofruar Pika e Kontaktit për integrim e kantonit Aargau në qendër të kryeqytetit të këtij kantoni, Aaraut. Në zyrat dhe sallat e objektit të ri ku është vendosur kjo “pikë” janë varur një pjesë e punimeve të Agron Bajramit dhe ditë më parë (më 3 prill) është mbajtur mbrëmja vernisazhit të ekspozitës së tij.

Pamje qytetesh të Zvicrës, Kosovës e Shqipërisë, peizazhe të natyrës zvicerane e shqiptare, figura kafshësh, portrete personalitetesh historike… janë punimet brenda kornizave kryesisht të formatit të vogël, që janë varur në muret e që shërbejnë si galeri artesh.

Autori, Agron Bajrami thotë se këtu i ka të ekspozuara vetëm punimet më të reja, të krijuara në vitet 2012-2013. “Me këtë lloj arti merrem që nga koha e para luftës dhe tashmë kam shumë punime në shtëpi apo edhe të dhuruara nëpër miq e gjetiu. Por këtu sonte i kam ekspozuar vetëm rreth 30 punime dhe të gjitha janë punuar brenda vitit të kaluar”, sqaron Bajrami.

Ai shton se përzgjedhja e temave për këtë ekspozitë ka qenë e rastit, që domethënë nuk bëhet fjalë për ndonjë ekspozitë tematike. “Po ashtu këtu mbizotërojnë punimet me format të vogël, për shkak të specifikave të ambientit ku ato ekspozohen”.

Më tutje A. Bajrami flet për mënyrën e punës që e karakterizon pirografinë, ose “shkrimin me zjarr”. “Punimet i bëj në “shperpllakë” (kompensatë). Është me rëndësi të punohet në këtë material dhe jo në dërrasë natyrale pasi që kjo e dyta ka edhe nyje gjë që e pengon mjetin me të cilin punohet, “letkonin” për të bërë punën e vet dhe dëmton punimin”, sqaron ai procesin delikat të punës.

Udhëheqësja e qendrës për integrim, Lelia Hunziker në cilësinë e nikoqires ka bërë hapjen e ekspozitës të cilën e ka nderuar me praninë e saj edhe ushtruesja e detyrës së drejtoreshës së Qendrës Kulturore të Kosovës në Cyrih, Shukrije Ramadani.

Ekspozita do të qëndrojë e hapur për gjashtë muaj rresht, gjegjësisht deri më 3 tetor të këtij viti. Ajo, siç bëri të ditur Hunziker, mund të vizitohet nga e hëna deri të premten, gjatë orarit të punës. Vizitat mund të bëhen spontanisht por është e dëshirueshme edhe të bëhet një paralajmërim, sidomos kur vijnë grupe, shtoi Hunziker.

“Me hyrjen në lokalet e reja para rreth dy vitesh ne u përballëm me muret e bardha e të zbrazëta. Kjo na shtyri të mendonim për një zgjidhje që do t`u jepte jetë këtyre mureve. Ideja për të cilën u pajtuam të gjithë, ishte që këtë hapësirë të bardhë ta mbushim me punime artistike. Vendosëm që të kërkojmë nga artistët e prejardhje të huaj që jetojnë në regjion e më gjerë, t`i ekspozojnë punimet e tyre këtu”, thotë për albinfo.ch Lelia Hunziker.

Deri më tash në këto hapësira janë hapur gjashtë ekspozita të këtilla. Veç kritereve artistike, një kusht për të ekspozuar këtu është që “punimet të jenë të përshtatshme për t`u varur në mure dhe të mos kenë struktura të ndërlikuara që do të na pengonin në punën tonë këtu, sepse, siç e shihni, këto janë ambientet tona të punës. Me këto punime ne fisnikërojmë ambientin ku punojmë dhe ku frekuentojnë mijëra persona që vijnë këtu të këshillohen”, thotë Hunziker.

“Por njëkohësisht, u japim një shans artistëve që punimet e tyre, të cilat ndoshta do të mbeteshin nëpër bodrume dhe pa kushte ekspozimi, t`i prezantojnë para publikut. Kështu gjen shprehje gjithsesi edhe roli integrues i artit ”, përfundon ajo.

Traumat e tranzicionit të pafund

“Tranzicioni “, siç po quhet periudha tashmë jo e shkurtë nga viti 1990 e deri më sot ka shërbyer si objekt trajtimi i shumë shkrimeve, opinioneve, trajtesave që lexojmë në mediet tona. Ky nocion është kaq i pranishëm në debatet tona për vetë faktin se “tranzicioni” po zgjat më shumë se që pritet nga një “fazë transitore”.

Në këtë kuptim, libri “Traumat e tranzicionit” i publicistes dhe autores së njohur Elida Buçpapaj përbën sigurisht një përpjekje më të sistemuar për të vështruar nga një kënd tjetër tranzicionin që po e jeton shoqëria shqiptare.

Libri, të shtunën që shkoi pati një promovim në ambientet e bibliotekës ndërkulturore “Pestalozi” të Cyrihut, në organizim të Shoqatës së Krijuesve Shqiptarë të Zvicrës. Në emrin e organizatorit, Bujar Salihu prezantoi portretin e autores ndërsa për librin foli redaktori i tij, Skënder Buçpapaj.

“Sfida më e madhe e publicistikës së sotme – shqiptare dhe më gjerë – është sfida ndaj skemave” (…..). “Traumat e tranzicionit”, libri më i ri i Elida Buçpapajt është një ndër dëshmitë më të mira të përballjes dhe të kapërcimit me sukses të sfidës ndaj skemave të sotme të publicistikës sonë. Ai buron dhe formësohet pikërisht nga mospajtimi me realitetin e tranzicionit shqiptar” tha Buçpapaj në hyrje të vështrimit të tij mbi librin.

Kundërshtimi i konformizmit është, sipas redaktorit të librit, karakteristika kryesore e të shkruarit të Elida Buçpapajt, dhe antikonformizmi është guxim, është vetësakrificë në shërbim të të vërtetës.

Më tutje Skënder Buçpapaj në vështrimin e tij foli për tiraninë që e përshkon shtypin shqiptar sot. Ai është i orkestruar ashtu që të tërheqë vëmendjen e publikut nga realiteti i hidhur dhe abuzimet që bën oligarkia e ngritur mbi krimin, duke vënë në fokus të medieve, kryesisht kronikat e zeza, tha veç tjerash Buçpapaj.

Më tutje, në fjalën e tij S. Buçpapaj vuri në dukje edhe preokupimin e autores Elida Buçpapaj me fatin e të djathtës shqiptare. E djathta, sipas saj është tradhtuar nga vetë promovuesja e saj, PD-ja. Kjo parti i ka përjashtuar ose margjinalizuar bartësit e të djathtës së vërtetë në Shqipëri, konstaton autorja. Këtë tradhti ajo e përjeton në emrin e atyre që në fillim të viteve `90 u përpoqën dhe sakrifikuan për çlirimin e Shqipërisë nga komunizmi, me parullën e njohur “E duam Shqipërinë si Evropa”…

Ndërsa citimi nga parathënia e Frank Shkrelit, publicist i njohur shqiptaro-amerikan, ngre shqetësimin legjitim të shqiptarëve për mosmbarëvajtjen e procesit të transformimit politik. “…përse Shqipëria, si pothuaj asnjë vend tjetër në Evropë, nuk e ka plotësuar atë tranzicion transformimi që tanimë e kanë përfunduar shumica e vendeve ish komuniste?

Duke lexuar librin e Elida Buçpapajt, të mbetet përshtypja se Shqipëria, por edhe Kosova, kanë ngecur në një periudhë “transformimi ose tranzicioni të ngrirë”, të kontrolluara nga grupe të fuqishme oligarkike dhe me influencë, të cilat po keqpërdorin pasurinë e vendit…”, thuhet veç tjerash në parathënien e Shkrelit, të cituar nga S. Buçpapaj.

Autorja e librit, Elida Buçpapaj, duke marrë fjalën foli po ashtu për zhgënjimin me tranzicionin, në Shqipëri dhe në trojet shqiptare, për traumat që po prodhon ai. Por ajo u përqendrua më shumë në diasporën shqiptare, e cila, sipas saj, duke qenë jashtë procesit të kalbëzimit kaq karakteristik për shoqërinë shqiptare në atdhe, ka në vete mjaft forcë për të sjellë një frymë më të shëndetshme atje. Këtë pretendim ajo e mbështeti edhe në historinë e krijimit të Shqipërisë së 1912-ës dhe të shtetit kosovar të 2008-ës. Të dy këto procese, sipas E. Buçpapaj, kanë ndodhur falë në radhë të parë vizionit, angazhimit dhe sakrificës së diasporës.

Në përmbyllje u zhvillua një debat i gjerë rreth temave që shtjellon libri me pjesëmarrjen e një numri të të pranishmëve.

Ekspozita e parë e Destan Gashit në Kosovë

Skulpturat e profesor Destan Gashit flasin në emër të traditës shqiptare dhe tregojnë histori të ndryshme shqiptare. Të tilla janë skulpturat e “Legjendës së Rozafës”, “Doruntina”, “Histori të grave të Malësisë dhe fshatrave buzë Drinit të Bardhë”, etj.

Punimet e tij kanë qenë të ekspozuara në shumë galeri në mbarë Evropën dhe botën, e tani edhe Kosovë.

Gjatë hapjes së ekspozitës, profesori Destan Gashi, nga emocionet që e kapluan, nuk nuk tha më shumë se një fjali të vetme: “Den baba den. Ju faleminderit”.

Ndërsa Ambasadori i Austrisë në Kosovë, Johann Brieger, pasi që tregoi për historinë se si skulptori i njohur Destan Thaçi nga Kosova mërgoi në Austri, përkatësisht në Vjenë, për të vazhduar punën e tij, vlerësoi lartë punimet dhe përkushtimin e një si e quajti, “artisti të madh”.

Zyrtarë përfaqësues nga Ministria e Diasporës të Republikës së Kosovës, ministri kjo e cila ka inciuar dhe ka ndihmuar prurjen e ekspozitës me rreth 15 skulptura dhe piktura nga Austria, po ashtu vlerësuan lartë artin e profesor Destan Gashit.

“Ministria e Diasporës, me iniciativë të Ministrit, z. Ibrahim Makolli, ka dhënë kontributin e saj që Destan Gashi të sjellë artin e tij të bukur në Kosovë. Tani kemi rastin t’i shohim këto vepra monumentale, si Legjenda e Rozafës, të punuara nga dora e një skulptori brilant në ekspozitën e tij të parë në Kosovë, të quajtur po ashtu Legjenda e Rozafës dhe Histori të tjera.”, thuhet në njoftim të MeD-it.

Ekspozita do të mbetet e hapur deri në fund të muajit prill.

Ardian Bujupi: Muzika, hobi dhe profesioni im

U bë i njohur gjatë spektaklit muzikor “DSDS” në Gjermani. Edhe pse zuri vendin e tretë, ai llogaritet si njëri nga këngëtaret e rinj më të pëlqyer në Gjermani dhe në trojet shqiptare. Ardian Bujupi ende ruan kujtime të mira për këtë spektakël, ndonëse thotë se për shkak të angazhimeve muzikore nuk arrin të i përcjell edicionet e reja. Kënga më e re e tij është “All Night” në bashkëpunim me Lindarin. Veten e quan tip problematik. Me femra tregon se i ka punët mirë, por ende s’po gjen nuse.

Për “albinfo” këngëtari 23 vjeçar tregoi se si ka rënë në dashuri me shoqen e klases. Ndërkohë, projektet e tij të afërta janë një këngë në bashkëpunim me Genta Ismajlin dhe Dalool, si dhe një tjetër bashkëpunim me këngëtaren amerikane Lumidee. Për këto dhe shumë të tjera, këngëtari Ardian Bujupi flet për “albinfo”.

U bëre i njohur në spektaklin muzikor “DSDS”. Çfarë kujtimesh ruan nga ai spektakël?

Shumë kujtime të mira. Kam mësuar shumë nga ai spektakël, nga juria e tij, më ka bërë të njohur në shumë shtete të Evropës, në të gjitha trojet shqiptare, kam fituar shumë fansa dhe më ka ndihmuar për t’u plasuar sa më mirë në tregun muzikor. Spektakli “DSDS” mendoj se do të mbetet gjithmonë në zemrën time!

Meqë edhe tash kur po bisedojmë, ky spektakël është duke u zhvilluar në Gjermani. A e përcjell rregullisht?

Fatkeqësisht shumë rrallë. Unë thuajse çdo të shtunë jam i zënë me koncerte nëpër Evropë dhe nuk po kam mundësinë të fokusohem para televizorit. I shikoj ditën e nesërme pjesët më interesante të spektaklit.

Edhe në këtë edicion po merr pjesë një shqiptare, që quhet Anita Latifi. Cilat janë përshtypjet tuaja për të?

Anita është bërë e famshme për shkak të karakterit të saj. Unë i uroj shumë fat, por ajo duhet të mos harrojë se ka femra shqiptare që ndoshta identifikohen me të, dhe kjo mendoj se nuk është një pasqyrë e mirë për ne si shqiptarë.

Sikur mos të kishe marrë pjesë në këtë spektakël, ku mendon se do të ishe?

Unë kurrë nuk e di ku do të isha sot, edhe nuk e di a do të isha më i lumtur apo jo! Lumturi, dashuri dhe fat nuk vijnë vetëm nga fama dhe paraja. Ndoshta do ta gjeja rrugën edhe pa këtë spektakël.

Me sa kam lexuar je i vetmi prej gjithë kandidatëve të atij edicioni që po vazhdon me sukses karrierën muzikore. A ishte e vështire karriera jote si solo këngëtar?

Kur një punë e do, atëherë të gjitha vështirësitë të duken të vogla. Ky është profesioni im më i mirë për mua. Unë muzikën e kam punë dhe hobi, prandaj jam i kënaqur me arritjet e mia.

Tek publiku shqiptar sigurisht se të konsiderojnë si një yll, por si po pritesh në tregun evropian?

Kam fansa kudo në botë që përcjellin karrierën time. Unë ua jap mundësinë me më përcjell çdo hap timin. Tekstet e këngëve të mia i kupton si ai në Amerikë, Kosovë, Gjermani apo kudo që gjendet. Unë i falenderoj të gjithë për përkrahjen që ma japin.

Të flasim pak për aktivitet tua muzikore. Së fundmi ke publikuar bashkë me Lindarin këngën më të re “All night”. Sa ka arritur të depërtojë në tregun gjerman kjo këngë?

Kënga “All Night” është si eksperiment kështu që qëllimisht e kam postuar në youtube, kurse natyrisht do e lansoj edhe në shitje por edhe në VIVA. Në Kosovë kënga transmetohet në të gjitha mediet, ndërsa në Gjermani lëshohet nëpër clube dhe në vetura. Kaq ka qenë edhe qëllimi i popullaritetit të kësaj kënge.

Në këtë këngë marrin pjesë edhe dy këngëtaret Ronela Hajati dhe Samanta Karavello. U mendua se do të vini në një bashkëpunim trio, por ato ishin vetëm si modele. Pse jo edhe këngë?

Kënga ishte e përfunduar më herët. Kur ne ishim duke xhiruar klipin, Ronela dhe Samanta ishin në Prishtinë. Unë i kam të dyja shoqe të ngushta. I ftova të vijnë në klip, dhe ato pranuan. Pra, ishte krejt spontanisht dhe i falenderoj shumë.

Shpesh herë kemi dëgjuar që të kanë quajtur si tip “problematik”. Në fakt, çfarë tipi je?

Shumë problematik!

Dimë që je i pasionuar pas shpejtësisë. A ke hasur shpesh në problem me policinë për shkak të shpejtësisë?

Hmm, pak…

Mes tjerash në medie gjermano – folëse është shkruar shumë edhe për një përleshje që ke pasur në një klub nate. Cila është e vërteta?

Nuk mund të flas për këtë çështje.

Po me femrat si i ke raportet?

(qesh). Mirë, por ende s’po gjej nuse.

Në Kosovë thuhet se ke pasur lidhje me femra të shumta, madje edhe të njohura. Na trego ndonjë prej tyre?

Nuk jap unë emra, ju mediet jeni për këtë punë.

Çfarë duhet të këtë një femër që të jesh ti më të?

Preferoj femra të drejta dhe të sinqerta. Për lidhje serioze kisha pas dëshirë me qenë shqiptare.

A mund të të quajmë si tip aventurier?

Ndoshta!!!

Sa ka qenë lidhja më e gjatë që ke pasur dhe kur ka ndodh ajo?

Kam qenë 16 vjeçar dhe u dashurova me një vajzë të klasës. Kemi qenë së bashku dy vite.

Jeton prej muzikës apo punon edhe diçka tjetër?

Unë jam i interesuar edhe për profesionin e financave. Kam shumë shoqëri që punojnë nëpër banka të ndryshme, dhe po interesohem më mësuar në këtë lami.

Hobi yt cili është?

Muzika më është bërë profesion dhe hobi. Sapo i them vetës se do të shkoj çdo ditë në fitness, në fakt veç shtrihem para televizorit dhe ha fara.

Të kthehemi edhe një herë të muzika. Cilat janë planet tuaja të afërta?

Shumë shpejtë do të dalin bashkëpunimet e mia me artistë të njohur ndërkombëtarë dhe shqiptarë. Një këngë e kam me këngëtaren amerikane Lumidee dhe një tjetër me Genta Ismajlin dhe Daloolin, të tre së bashku.

Edhe këtë vit duket se verën e keni të rezervuar në trojet shqiptare. Ku do të jeni?

Kudo ku ka shqiptarë. Në Kosovë, Ulqin dhe Shqipëri.

Arben Gjinaj

Drama „Kufomat e gjalla“, shfaqje e mirë por me pak shikues

Në bashkëpunim më grupin teatral „Aktrimi“ të Cyrihut, Teatri i Kumanovës – Drama shqipe, shfaqi për herë të parë në Zvicër dramën „Kufomat e gjalla“, e cila ka treguar suksese me pjesëmarrje e nominime nëpër shumë festivale, duke fituar dy çmime. Një dramë impresionuese e që të mban nën ethe të një realiteti të hidhur të jetës së një të hendikepuari idealist, të harruar në thellësi të një bodrumi që ka hyrje, por jo edhe dalje, i cili ngushëllohet se ndërgjegjja e shoqërisë një ditë do të ngjallet.

I hendikepuari me nofken “Kipsi” thërret në ndërgjegje, pasi që i është marrë çdo gjë nga jeta. Dhe, si të mos mjaftonte kjo, ai bëhet pre e një hajni të dhunshëm, i cili me të kuptuar që nga aty më nuk ka dalje, shndërrohet në një melankolist të dorëzuar që kërkon mëshirë duke kujtuar jetën e tij normale para se t’i futej hajnisë, i detyruar për të mbijetuar në një vend ku shtresa e mesme e shoqërisë është në zhdukje, ku populli ka rënë në gjumë dhe po rrëshqiste poshtë, ku askush nuk kujdeset më për ty e askush nuk të hapë dyert. Mbetesh i braktisur në rolin e një kufome të gjallë që pret ditën kur shpirti do marrë udhë për në qiell.

Kështu së paku e përjeton dramën e Shkëlzen Halimit shikuesi i ulur shumë pranë skenës së aktrimit përballë aktorëve Musa Isufi (Kipsi) dhe Ismail Kasumi (Hajni), e me regji të Zijadin Murtezit.

Këta për albinfo.ch në fund të shfaqjes u shprehën të lumtur që iu ka dhënë rasti të shfaqin dramën në Zvicër, falë bashkëpunimit me aktorin Ramadan Morina të grupit teatral „Aktrimi“. Ndërkohë që aktori profesionist i Teatrit të Kumanovës, Musa Isufi, tha se kjo është hera e parë që ka dalë jashtë vendit. „Nuk kam dashur asnjëherë të dal jashtë vendit si vizitor. Nga Kumanova kam dashur të dal e të shkoj jashtë e të luaj si aktor. Madje, qoftë dhe një shikues i vetëm, unë do të jap maksimumin në skenë“. Kjo dëshirë atij tanimë i është realizuar, pas shfaqjes së parë në Romanshorn, ka pasur të dytën në Winterthur dhe mbase në varësi të interesimit të mërgatës sonë, mund të shfaqin të tretën, të katërtën e kështu me radhë. Topi është në anën tonë. Mbetet tani në ndërgjegjen tonë ta kthejmë mbrapshtë, apo ta mbajmë!