Ju s’do ta keni urrejtjen time

Letër e gazetarit francez, Antoine Leiris, që humbi gruan e tij në sulmin terrorist të Parisit

Të premtëm mbrëma ju rrëmbyet jetën e një qenie të jashtëzakonshme, dashurinë e jetës sime, nënën e fëmijës sim, por ju s’do ta keni urrejtjen time. Unë nuk di se kush jeni ju dhe as që dua ta di. Ju jeni shpirtra të vdekur. Nëse Zoti – për të cilin ju vrisni verbërisht – na ka krijuar sipas imazhit të tij, atëherë çdo plumb që ka goditur gruan time ka hapur një plagë në zemrën e tij.

Jo, unë s’do t’ju jap dhuartë urrejtjen. Edhe pse për këtë ju jeni përpjekur shumë. T’i përgjigjesh urrejtjes me tërbim do të thoshte t’i nënshtrohesh po të njëjtës injorancë që juve ju ka bërë ata që jeni. Ju dëshironi që unë të kem frikë, që t’i shikoj me mosbesim bashkëqytetarët e mi, që lirinë time ta sakrifikoj për sigurinë time. Jeni të humbur, qoftë edhe nëse vazhdoni të luani edhe më tej kështu .

Unë e pashë sot në mëngjes. Më në fund pas netëve dhe ditëve në pritje. Ajo ishte po aq e bukur si të premtën mbrëma kur doli, si para më shumë se dymbëdhjetë vitesh kur u dashurova përjetësisht në të. E kuptueshme se më griu vuajtja. Këtë fitore të vogël më duhet t’ua pranoj, por do të jetë afatshkurtër. Unë e di se ajo do të na përcjellë çdo ditë dhe se ne do të takohemi në parajsën e shpirtërave të lirë në të cilin ju s’do të mund të hyni asnjëherë.

Ne jemi dy, unë dhe djali im, por ne jemi më të fortë se çdo armatë e kësaj bote. Unë s’dua t’ua sakrifikoj kohën më.Unë më duhet të kujdesem për Mevlin-in, i cili tash po zgjohet nga gjumi i tij i mesditës. Ai është vetëm 17 muaj; ai do ta vahdojë ta hajë puren e tij si çdo ditë, e pastaj do të luajmë së bashku si çdo ditë dhe gjatë tërë jetës së tij ky djalë i vogël do t’ju përbuzë duke qenë i lumtur dhe i lirë. Sepse, jo, as urrejtjen e tij nuk do ta keni!

Përkthimi nga “Süddeutsche Zeitung”

Nexhmedin Gerguri