Si ndryshon sistemi shëndetësor zviceran nga ai i pjesës tjetër të Evropës?

Infrastruktura shëndetësore e Zvicrës vlerësohet vazhdimisht ndër më të mirat në botë, por si krahasohet ajo me vendet e tjera?

Qoftë në aspektin politik, sistemin shoqëror apo ekonominë, zviceranët shpesh hartojnë kursin e tyre, i cili ndryshon në thelb nga ai i fqinjëve të tyre evropianë.

Kujdesi shëndetësor nuk bën përjashtim.

Dallimet qëndrojnë kryesisht në atë se kush e financon skemën – publik kundrejt privatit – dhe si funksionon sistemi i përgjithshëm.

Ashtu si pjesa më e madhe e Bashkimit Evropian, Zvicra ka një sistem shëndetësor universal, që do të thotë se të gjithë në vend janë të mbuluar nga sigurimi dhe kanë qasje në kujdes mjekësor.

Në shumicën e vendeve, qeveria zakonisht ka kontroll, në një masë më të vogël ose më të madhe, mbi financimin, sigurimin shëndetësor dhe ofruesit e shëndetit.

Në Francë, për shembull, shumica e kostove të kujdesit shëndetësor mbulohen nga sistemi shtetëror i kujdesit shëndetësor, i njohur si assurance maladie, dhe kjo financohet nga taksat – kostot e kujdesit shëndetësor përbëjnë rreth 13 përqind të pagës bruto të një personi mesatar.

Në Gjermani, kostot e shëndetit ndahen nga punëdhënësit dhe punëtorët, me punonjësit që paguajnë 7.5 përqind të pagave të tyre në një fond publik të sigurimeve shëndetësore, dhe kompanitë që përputhen me atë shumë, transmeton albinfo.ch.

Sistemi kombëtar i Italisë, i quajtur Servizio Sanitario Nazionale, ose thjesht SSN, i cili financohet kryesisht përmes taksave federale dhe rajonale, mbulon automatikisht të gjithë banorët. Kujdesi mjekësor është kryesisht falas në pikën e shërbimit.

Kujdesi shëndetësor publik ekziston edhe në Austri, me pjesë të caktuara të pagave që zbriten automatikisht për të financuar skemën, shkruan thelocal. Megjithatë, kujdesi shëndetësor është falas për njerëzit me të ardhura të ulëta ose ata që janë me aftësi të kufizuara, studiojnë ose janë në pension.

Edhe pse nuk është më pjesë e BE-së, sistemi shëndetësor i Mbretërisë së Bashkuar bazohet gjithashtu në kujdesin shëndetësor shtetëror përmes NHS-së. Ai financohet nga taksat që përbëjnë rreth 4.5 përqind të të ardhurave bruto mesatare të qytetarëve.

Po Zvicra?

Sistemi këtu është thelbësisht i ndryshëm në atë që nuk bazohet në taksa ose nuk financohet nga punëdhënësit, por nga vetë individët.

Të gjithë duhet të kenë një mbulim bazë të sigurimit shëndetësor dhe ta blejnë atë nga një prej dhjetëra transportuesve privatë.

Sigurimi bazë – KVG në gjermanisht dhe LaMal në frëngjisht dhe italisht – është i detyrueshëm në Zvicër. Nuk është e lirë — primet bazohen në kantonin e banimit dhe moshën, duke kushtuar mesatarisht 300 deri në 400 franga në muaj — por është mjaft gjithëpërfshirëse; përfshin mbulim për sëmundje, ilaçe, analiza, maternitet, terapi fizike, kujdes parandalues ​​dhe shumë trajtime të tjera.

Nuk ka programe sigurimi të sponsorizuara nga punëdhënësi ose të drejtuara nga shteti, dhe roli i vetëm i qeverisë është të sigurojë që të gjitha kompanitë e sigurimeve të ofrojnë të njëjtin mbulim bazë për të gjithë dhe që të kenë të njëjtat çmime.

Ndërsa kompanitë nuk mund të konkurrojnë në çmimet ose përfitimet e ofruara nga sigurimi bazë i detyrueshëm — të cilat përcaktohen nga Ministria e Shëndetësisë — ato mund të konkurrojnë, dhe konkurrojnë, në politika plotësuese të cilat ofrojnë përfitime që nuk përfshihen në mbulimin bazë.

Të gjitha policat kanë zbritje (të quajtura edhe bashkëpagesa) që mund të variojnë nga 300 deri në 2,500 franga në vit.

Pasi të arrihet zbritja, 90 përqind e të gjitha kostove mjekësore do të mbulohen nga sigurimi, me 10 përqind që paguhet nga pacienti; Megjithatë, kjo bashkëpagesë është e kufizuar në 700 franga në vit për të rriturit dhe 350 franga për fëmijët nën 18 vjeç.

Qeveria subvencionon kujdesin shëndetësor për individët dhe familjet me të ardhura të ulëta – të përcaktuara si ata për të cilët primet e sigurimit tejkalojnë 10 përqind të të ardhurave të tyre.

Çfarë përqindjeje e të ardhurave të një personi shkon për primet e sigurimit shëndetësor?

Kjo varet nga pagat dhe primet, për shembull, nëse një person zgjodhi opsionin më të lirë me një zbritje të lartë ose atë të shtrenjtë me një zbritje prej 300 frangash.

Megjithatë, në përgjithësi, bazuar në të ardhurat mesatare mujore prej pak më shumë se 7,000 frangash, rreth 6.5 përqind shpenzohet për prime.

Çfarë ndodh nëse nuk merrni një polisë sigurimi shëndetësor?

Kushdo që mbërrin në Zvicër duhet të sigurohet brenda tre muajve. Nëse nuk e bëni, qeveria do të zgjedhë një për ju dhe do t’ju dërgojë faturën. Nëse kjo ndodh, mund të përfundoni me prime më të shtrenjta sesa mund të kishit marrë nëse do të bënit kërkime vetë.

Nëse ende nuk i paguani pagesat, kujdesi juaj shëndetësor do të kufizohet vetëm në raste urgjente; çdo trajtim tjetër mjekësor jo-urgjent do t’ju refuzohet, përveç nëse e paguani nga xhepi juaj.

Avantazhet dhe disavantazhet e sistemit zviceran

Le të shohim së pari “kundrat”. Në thelb, ekziston një: kostoja.

Jo vetëm që primet e sigurimit janë të larta dhe në rritje të vazhdueshme, por, me 7,179 franga për frymë, Zvicra ka skemën e tretë më të shtrenjtë të kujdesit shëndetësor në botë – pas vetëm Shteteve të Bashkuara (12,318 dollarë) dhe Gjermanisë (7,383 dollarë).

Ndryshe nga modelet e financuara nga taksapaguesit, nuk ka klasifikim çmimesh sipas të ardhurave, kështu që njerëzit me të ardhura të ulëta paguajnë një pjesë më të lartë të të ardhurave të tyre për kujdes shëndetësor sesa ata me të ardhura të larta.

Megjithatë, sistemi është përgjithësisht efikas, ka një rrjet të gjerë mjekësh, si dhe spitale dhe klinika të pajisura mirë.

Pacientët janë të lirë të zgjedhin mjekun e tyre dhe zakonisht kanë akses të pakufizuar te specialistët.

Listat e pritjes për trajtimet mjekësore janë relativisht të shkurtra.

Sipas një ankete nga Organizata për Bashkëpunim Ekonomik dhe Zhvillim (OECD) mbi kohën që pacientët në vende të ndryshme zakonisht presin për një takim me një specialist, pjesa e njerëzve në Zvicër që presin një muaj ose më shumë është 23 përqind, krahasuar me 36 përqind në Francë, 52 përqind në Suedi dhe 61 përqind në Norvegji.

---