Lavdrimi, “një shpirt artisti” shumëdimensional në Zvicër

Posted on 31 Korrik, 202431 Korrik, 2024 by Drin Reçica

Talenti dhe gjeniu i njeriut mund të shprehet në forma të ndryshme. Mjafton dëshira dhe vullneti për të arritur realizimin e ëndrrave, në destinacionin e duhur. E kush më mirë mund të na vërtetojë këtë se sa Lavdrim Xhemaili, artist i shquar n Zvicër, me ambicie të mëdha.

Në fakt, përveç dhuntisë së kërcimit, ai ka studiuar edhe katër vjet për balet, xhaz, vallëzim modern, flamenko, hip-hop dhe teatër.

Ai ka kërcyer edhe për markat më në zë në botë, siç janë Nike, Diesel, Oakley, Breitling, Longines, Red Bull, Mercedes, Porsche, Volkswagen, ESPN, Canon dhe gjithashtu ikona si Grace Jones dhe Annie Lennox.

Ndër të tjera, Lavdrimi është parë edhe në disa shfaqje televizive të njohura si dhe ka qenë pjesë e grupit të njohur ndërkombëtarisht “Stylize”, ku edhe ka fituar shumë çmime.

Që në moshë të re ai kishte tërheqje për fushën e kërcimit, duke u “zhytur” thellë në llojet e saj, nën gërshetimin e aktrimit dhe këndimit.

Në vijim mund të lexoni intervistën e plotë të revistës Albinfo.ch me artistin Lavdrim Xhemaili:

Albinfo.ch: Lavdrim, fillimisht na trego pak rreth vendlindjes tuaj, ku keni lindur, hapat e parë të shkollimit ku i keni marrë?

Kam lindur në Bujanovcit. Por familja ime është nga Gjilani. Prindërit e mi u detyruan të shkojnë në Zvicër kur unë isha 18 muajsh. Shkova në kopsht dhe shkollë në qytetin e Lucernit dhe më vonë në Ebikon. Vitin e fundit të shkollës së mesme e përfundova në një shkollë me konvikt në Oberägeri.

Albinfo.ch: Na tregoni rreth rrugëtimit tuaj në Zvicër, sa ishte e vështirë të ambientoheshit në shoqërinë zvicerane?

Unë isha foshnjë kur erdhëm në Zvicër. Ishte shumë më e vështirë për prindërit e mi. Por, rritja në Lucern la një gjurmë të thellë tek unë. M’u bë e qartë shumë herët se në fakt nuk i përkisja këtij vendi. Qoftë nga mësuesit apo sidomos nga prindërit e shokëve të klasës. Për mua, kjo shkaktoi një frikë të caktuar për t’u dëbuar. Aq sa gënjeva për origjinën time vetëm për t’u pranuar nga fëmijët dhe të rriturit. Fatkeqësisht, kjo vazhdon ende edhe sot. Ishte e vështirë të përkisje kur askush nuk të donte. Ndërsa u rrita, kjo u largua dhe për fat kisha njerëz të mrekullueshëm rreth meje që pranuan nga vija. Nuk kishte shumë, por ato ishin edhe më të rëndësishme. Zvicra është shtëpia ime, edhe pse jo gjithmonë e kam ndiere atë. A jam përshtatur? Unë do të thosha po. Unë jam një artist me një grua të mrekullueshme zvicerane-aziatike, një vajzë dhe një mace. E gjitha kjo është mjaft e përshtatur, apo jo? Haha!

Albinfo.ch: Na flisni pak për eksperiencën tuaj si artist, si lindi dëshira dhe kur filluat ta praktikoni aktrimin?

Edhe si i vogël kërceja dhe këndoja para pellushave të mia, haha! Unë rikrijova skena nga filmat me figurat e mia Lego dhe aksion, si dhe ëndërroja që herët të isha në skenë ose të luaja vetë në një film. Por muzika erdhi tek unë e para. Fillova të luaja në bateri rreth moshës 11-vjeçare. Kur isha 12 vjeç zbulova breakdancing. Pas shkollës së mesme, shkova në Fabrikën e Vallëzimit Colombo dhe fillova stërvitjen time të kërcimit në Shkollën e Teatrit të Valleve të Cyrihut. Aktrimi erdhi më vonë, edhe pse ishte gjithmonë në mendjen time. Nga ky këndvështrim, nuk kam pasur ndonjë trajnim për aktrim. Më erdhi rasti të luaja një rol më të vogël dhe në të njëjtën kohë më lejuan të luaja për një aktor në shfaqjen “Nata e zonjave”. Kështu e nisa 7 vjet më parë.

Albinfo.ch: Sa ishte e vështirë të depërtosh artistikisht në tregun zviceran?

Në fakt, jo e vështirë. Edhe pse vendi është mjaft i vogël, diversiteti artistik këtu është i madh. Ajo që e bën të vështirë është se shumë njerëz ende mendojnë në terma të normave. Për shembull, flokët e errëta, sytë e errtë, një person më mesdhetar, me tipare të habitshme të fytyrës është shpesh zuzar.

Është ende në mendjet e shumë njerëzve që disa etni nuk mund të lidhen me role të caktuara. Sepse ka imazhe që vërtiten në kokën e njerëzve, përfshirë paragjykimet, se ku i përket dikujt në shpërndarjen e roleve. Për shembull, aziatikët janë ose role mbështetëse qesharake që duhet të flasin me theks, kërcimtarë ekzotikë ose prostituta. Ajo që nevojitet këtu është një ndryshim në mendjet e njerëzve, ku të gjithë për fitojnë prej tij dhe jo vetëm disa grupe. Problemi tjetër është se puna nuk merret seriozisht. Arti nuk është punë. Ata thonë se çdokush mund ta bëjë këtë. Ju nuk mund të shihni as punën e vështirë pas saj. Mendoj se është turp, sepse pa art, bota do të ishte shembur shumë kohë më parë. Çfarë bëjnë njerëzit kur janë të trishtuar? Ne dashuri? E lumtur? I frustruar apo i zemëruar? Ata shkojnë në art. Qoftë përmes muzikës, pikturave, skulpturave, tregimeve, poezive, filmave e kështu me radhë. Arti shëron zemrat dhe shpirtrat tanë. Ndoshta është edhe rasti që ka shumë klube me aktorë amatorë që thonë “e bëjmë edhe ne”. Ajo që është e mrekullueshme është se ekziston. Por, për deklarata të tilla i them gjithmonë: “Nëna ime bën omeletë të shijshme. Por kuzhinieri profesionist e bën më mirë”.

Albinfo.ch: Lavdrim, ju keni edhe një dhunti të kërcimit, për të cilën edhe jeni shkolluar, na flisini pak për eksperiencën tuaj në kërcim, si lindi dëshira, diplomimi, çfarë lloj kërcime dini dhe kur filluat ta praktikoni?

Kërcimi ka qenë gjithmonë magjepsës dhe diçka e natyrshme për mua. Unë gjithmonë kërceja me koreografitë e këngëtarëve në MTV dhe më pëlqente t’ua tregoja prindërve të mi. Unë u futa në breakdancing përmes miqve kur isha vetëm 12 vjeç. Ishte një kohë shumë emocionuese dhe nuk do ta harroj kurrë sa shumë argëtohesha. Ishte pjesë e imja dhe e jetës sime. Vendimi për t’u bërë balerin ndodhi brenda natës. Unë isha në shkollën e tretë të mesme. Në atë kohë isha duke bërë vitin e fundit në një shkollë me konvikt dhe nuk kisha kërcyer më, sepse sapo studioja. Tashmë kisha një plan për të shkuar në shkollën e mesme dhe më pas për të studiuar filozofi ose psikologji. Isha shtrirë në krevatin tim në dhomën tonë dhe zemra më rridhte. Nuk mund të flija dhe gati u çmenda. E kuptova që nuk dua asgjë nga këto. 4 vjet të tjera këtu dhe më pas thjesht rrini ulur dhe jeni të pakënaqur çdo ditë? E dija se çfarë doja dhe kurrë më parë nuk kishte qenë diçka aq e qartë për mua sa ishte në atë moment. Më duhej të bëhesha balerin. Telefonova mësuesin tim të daulles, i cili më tha se i përkisja në skenë dhe jo në tavolinën e zyrës, që quhej shkolla e kërcimit që ai përmendi dikur. Një javë më vonë mora provimin pranues dhe mora një vend në shkollë. Isha vetëm 16 vjeç kur filloi trajnimi i kërcimit. Temat kryesore përfshinin baletin, xhazin dhe kërcimin modern. Kishte gjithashtu Flamenko, lënda ime më e mirë dhe më e fortë, hip hop, teatër dhe këndim, si dhe histori kërcimi dhe anatomie. Ishte shumë e rreptë dhe e vështirë. Por më pëlqente çdo moment. I rrethuar nga kërcimtarë, kjo atmosferë më bëri të ndihesha si në një film kërcimi. Unë isha në vendin e duhur. Unë isha mjaft me fat që pata koncerte me pagesë gjatë stërvitjes sime. Kishte pak burra në atë kohë dhe unë isha i mirë në atë që bëja. Përmirësova dita-ditës dhe gjithashtu krijova stilin tim që u bë marka ime. Kam kombinuar breakdancing me xhazin dhe kërcimin modern. Deri atëherë, kjo nuk ekzistonte realisht dhe unë isha dhe jam krenar që kam arritur diçka të tillë. Kisha fituar një reputacion dhe ndihesha mirë të më njihnin për diçka. Stërvitja ime zgjati 4 vjet me një pushim në fund, sepse u lëndova rëndë duke kërcyer. Por kjo nuk më pengoi të vazhdoja. Unë kisha ende disa lëndime, por nuk u dorëzova. Pas diplomimit kam bërë shumë shfaqje dhe kam qenë edhe anëtar i grupit “Stylize”. Me Stylize kemi kërcyer ndërkombëtarisht dhe kemi fituar edhe disa kampionate.

Albinfo.ch: Cilat janë markat (firmat) për të cilat keni kërcyer profesionalisht?

Nike, Diesel, Oakley, Breitling, Longines, Red Bull, Mercedes, Porsche, Volkswagen, ESPN, Canon dhe gjithashtu ikona si Grace Jones dhe Annie Lennox.

Albinfo.ch: Të jesh aktor, kërcimtar i llojeve të ndryshme dhe në të njëjtën kohë, t’i bashkosh të dyja këto, sa është e vështirë për ju?

Në fakt, nuk është aq e vështirë për mua. Nuk është aq ndryshe. Sigurisht, me disa flas më shumë e me të tjerët lëviz më shumë, hahaha! Por në thelb ajo mbetet e njëjtë. Unë flas në mënyra të ndryshme me të njëjtin qëllim. Argëtoj dhe prek emocionalisht audiencën. Më jep më shumë mundësi për të portretizuar diçka më lozonjare dhe në të njëjtën kohë, për të qenë me i lirë. Pse muzikalet janë shumë argëtuese, sepse mund t’i kombinojnë mirë të dyja. Por kur erdhi këndimi, u bë vërtet e vështirë, hahaha! Mendoj se dalëngadalë po e marr përsipër t’i kombinoj të trija së bashku, por po, të këndosh ishte mjaft sfidë.

Albinfo.ch: Ju keni performuar në shumë skena të rëndësishme të botës, konkretisht cilat janë ato shfaqje, projekte (nëse mund të na i cekësh emrat e shfaqjeve)?

Kur bëhej fjalë për kërcimin, ishin dy shfaqjet në Showcase Culture Shock në San Diego dhe Los Angeles. Nuk do ta harroj kurrë se si publiku në San Diego na dha një ovacion aq të madh saqë grupet e radhës duhej të prisnin për shkak të tij. Më pas vjen shfaqja për Canon në Luvrin në Paris. E kishim shfaqjen tonë pikërisht nën piramidën e xhamit. Kjo ishte magjike. Përsa i përket aktrimit, kjo ishte kryesisht shfaqja e parë me veprën “Shfaqja duhet të shkojë keq” në Teatrin e bukur St.Pauli në Hamburg. Është vërtet e veçantë, sepse dy vjet më parë festova natën e Vitit të Ri në Hamburg me gruan time, tani dhe ishim në lokalin e Teatrit St.Pauli. Unë nuk isha aktor në atë kohë dhe nuk e njihja teatrin. Dy vjet më vonë isha në skenë dhe aktroja. Jeta mund t’ju befasojë, apo jo?)

Albinfo.ch: Patjeter se po! Lavdrim, në rrugëtimin tuaj profesional, cila është skena (projekti), që të ka dhënë më shumë emocion, duke performuar dhe që, në një mënyrë ju bën të ndiheni krenar atë që keni përjetuar?

Për mua çdo projekt është shumë i rëndësishëm dhe unë jap më shumë se 100% për gjithçka. Por ka pasur momente dhe pjesë të rëndësishme për mua. Do të ishte paraqitja ime e parë si aktor në shfaqjen “Nata e Zonjave”. Më duhej ta mësoja tekstin brenda natës. Mbërrita në teatër herët në mëngjes dhe duhej të mësoja gjithçka, sepse shfaqja ishte po atë mbrëmje. Kolegët e mi ndihmuan në skenë dhe më lejuan ta merrja me vete tekstin shkollor. Por tashmë më shumë se gjysmën e kisha të memorizuar dhe të kaluar me ngjyra të larta. Unë isha jashtëzakonisht krenar dhe mirënjohës më pas. Dalja ime e parë në Teatrin St.Pauli është e paharrueshme. Përmasa dhe turma që na festoi ende sot më shqetëson. Pastaj do të kishte një performancë si kërcimtar në Cyrih. Një nga idhujt e mi të breakdancing ishte ulur në audiencë dhe erdhi tek unë pas shfaqjes dhe më tha se i pëlqente shumë stili im dhe se kurrë nuk kishte parë diçka të tillë. Po, gati sa më duhej të qaja, haha! Edhe komedia politike “Extrawurst” ishte emocionuese për mua. Roli im i parë i madh i të folurit. Në këtë shfaqje luaj një avokat turk që luan në një klub tenisi dhe ulet në bord. Kur u diskutua nëse kishim nevojë për një skarë të re, dikush lindi me idenë për të marrë një skarë të dytë, sepse unë jam mysliman dhe nuk ha mish derri. E gjithë tema degjeneron dhe zbulon shumë paragjykime raciste. Ishte shumë e vështirë për mua, sepse ishte përfshirë edhe publiku dhe nuk dëgjova komente shumë të bukura nga publiku. E njoha veten në rol dhe kujtova kohën time në Lucern. Kam pasur shumë probleme me të. Por ishte gjithashtu një kohë mësimore dhe mësova shumë për veten time dhe si mund t’i përdor më mirë këto emocione dhe mendime private për skenën. Roli im si zuzar në shfaqjen “Komedia për një grabitje” ishte shumë sfidues, pasi ishte roli im i parë i madh si një nga aktorët kryesorë. Roli im si pirat në pjesën “Schatzinsle” ishte i madh, sepse më lejuan të këndoja një solo/duet për herë të parë. Dhe, së shpejti vjen roli im i parë kryesor, të cilin mezi e pres dhe do të jetë një sfidë e madhe. Gjithmonë mësoj gjëra të reja.

Albinfo.ch: A ka ndonjë angazhim tjetër artistik që do ta shfaqni në një format ndryshe, qoftë ndonjë shfaqje për këtë sezon?

Unë e kam atë. Fillimisht vjen ringjallja e pjesës “Extrawurst”, ku do të luaj avokatin Murat Oturan në Cyrih dhe Seeb dhe në të njëjtën kohë do të fillojnë provat për “Peter Pan shkon Wrong”, ku do të luaj si Peter Pan. Kjo është ajo që po pres më shumë. Mund të kontrolloni gjithçka në www.shakecompany.ch.

Albinfo.ch: Lavdrim, a keni ndonjë mesazh motivues për artistët e rinj shqiptarë?

Jini të guximshëm, mos u fshihni, qëndroni besnik ndaj vetes dhe mos kini frikë. Ndiqni zemrën dhe ëndrrat tuaja dhe mos u dorëzoni kurrë. Mund të mos jetë e lehtë dhe jo të gjithë do ta mbështesin. Ndoshta edhe ju ndalon ta bëni atë. Por duroni dhe besoni se do t’ia vlejë. Kultura jonë është e pasur me art. Qoftë poezi, muzikë, valle apo teatër. Arti është pjesë e identitetit tonë, kultura jonë dhe bota do të jetë një vend më i mirë nëse tregoni talentin tuaj.

Albinfo.ch: Për fund, Kosovën apo Shqipërinë, sa shpesh i vizitoni?

Për turpin tim, më duhet të pranoj që nuk kam qenë në Kosovë për një kohë të gjatë. Koha nuk ishte kurrë e duhur për shkak të punës. Herën e fundit që kam qenë në Shqipëri, në Sarandë, ka qenë para dy vjetësh me gruan time. Planifikoj t’i vizitoni të dyja shumë shpejt. /Albinfo.ch

Ramë Beqiri, artisti i shquar shqiptar nga Gjeneva, mes aktrimit dhe pikturimit

Posted on 23 Shkurt, 202223 Shkurt, 2022 by Drin Reçica

Të duash artin, është botë më vete. Arti, në të vërtetë, ështe pasqyrë e jetës, është një dritë e hapur e mendjes që të shërben dhe të plotëson. Në fakt, njeriu e detyron artin të jetojë pranë tij, edhe anasjelltas.

Edhe rasti i Ramë Beqirit është i njëjtë. Siç shprehet ai, është i “infektuar” me artin dhe rrjedhimisht kjo është gjëja më e mirë që i ka ndodhur, sepse e mbush me jetë, me optimizëm dhe qetësi shpirtërore.

Të jesh mes aktrimit dhe pikturimit, është bekim

I riu shqiptar nga Kosova, Ramë Beqiri, jeton dhe vepron në kantonin e Gjenevës. Ai ka një lidhje të veçantë me artin, në kuptimin e plotë të fjalës. Ushtron aktrim dhe pikturon. Pra, është një artist i dyfishtë.

Ai është me prejardhje nga Ferizaji, është lindur dhe rritur në këtë qytet. Ai rrëfen për albinfo.ch jetën e tij, vështirësitë dhe dëshirat që kishte që në moshë të re.

“Jam lindur në fshatin Koshare. Rininë e kam kaluar në qytetin e Ferizajit, ku edhe bëra shkollën e mesme të gjimnazit. Gjatë shkollës së mesme gjithnjë kërkoja mundësi për t’u marrë me pikturë dhe teatër, e doja këtë gjë, pasiqë edhe babi im ishte i “infektuar” nga arti, siç thoshte ai”, tregon Rama.

Dëshira e tij sa vinte dhe shtohej çdo ditë e më shumë për të luajtur aktrim, aq sa edhe një ditë u “zhyt” në atë oqean.

“Unë rastësisht fillova të luaj si aktor në qytetin e Ferizajit, në teatrin që mban emrin e aktores së ndjerë “Adriana Avdullahu”, aty ku edhe babai im e kishte kaluar jetën e tij. Pikërisht edhe unë vendosa të zgjedh të njëjtin fat, të njëjtat sfida, fillova të luaj si aktor në teatrin e qytetit, kështu që shkoja në shkollë dhe bëja teatër, sepse teatri më ndiqte kudo që isha thellë brenda meje. Më e rënda ishte sepse këtë e bëja fshehurazi, sepse babai më thoshte të gjej një profesion që të sjellë një jetë më të qetë dhe, sipas tij, arti është një sëmundje e llojit të vet dhe se është një botë e vështirë brenda saj”, rrëfen Rama.

Ndoshta “presioni” i babait që të mos e ndiqte aktrimin, Ramën e bëri edhe më të dhënë ndaj kësaj fushe. Siç thonë, “molla e ndaluar është më e bukur”, ashtu ishte edhe për të riun kosovar. Ai vendosi ta ndjekë dëshirën e tij, pavarësisht gjërave të tjera.

“Atë kohë nuk e kuptoja, por ndoshta pikërisht ai insistim më ka ndihmuar dhe më ka shtyrë në realizimin e ëndrrës time. Vazhdova të luaj shfaqje në teatër, duke qenë pjesë në festivalin e teatrove të Kosovës, si aktor në disa pjesë teatrale. Kështu duke vazhduar me grupin e teatrit të qytetit, arritëm të ngjitemi në skenën e teatrit të Cyrihut në Zvicër, Munsterit në Gjermani dhe Roterdamit në Holandë. Dhe, pikërisht këtu u hap një dritare e re për mua”, tregon ai për albinfo.ch.

Gjeneva, pikënisja e re e jetesës

Ramës në vitin 2010 iu mundësua të jetojë në Gjenevë të Zvicrës. Si çdo fillim, ambientimi për të, me një shoqëri dhe kulturë tjetër, nuk ishte e lehtë. Ai tregon në një intervistë për albinfo.ch se është detyruar të bëjë punë të ndryshme e të vështira për t’ia dalë mbanë.

I zhytur në bukuritë e Zvicrës, në çeltërsinë e natyrës që ofron, Rama thellë në shpirtin e tij pikturonte ngjyrat më të bukura, që e mbushnin fantazinë e tij. Një mëngjesë ai u zgjua me një qëllim, që ëndrrën e tij ta fillojë në realitet.

“Një ditë vendosa të blej disa ngjyra me aq franga që kisha në xhep, duke mos menduar më shumë që xhepi im do të mbeste i zbrazët. Fillova të pikturoja, i thashë vetes, është momenti i duhur për ëndrrën time që kisha që nga fëmijëria. Inspirimi im ishte shumë i madh, duke parë turma njerëzish, vende të bukura, përmes pikturës mundohesha të luftoja dukuritë negative me të mirën. Kjo më krijonte një energji pavarësisht vështirësive që kisha, e binda veten të jem optimist”, shprehet ai.

I riu shqiptar kohë pas kohe realizonte piktura, duke përdorur ngjyrat karshi mendjes së tij në pikturim dhe për pak kohë punoi 30 piktura.

“Pasi realizova rreth 30 piktura, më rastisi të njihja një person, adhurues i artit, figurë e shquar në Gjenevë, që pikturën e kishte për qejfi. Ishte zotëri Antonio, njeriu i parë që fillimisht pa pikturat e mia, përmes fotografive. Fjalët e tij pozitive i mora me rezervë në fillim. Më tha që të nesërmen t’i dërgoja pikturat në shtëpinë e tij”.

Tutje Rama rrëfen se të nesërmen ai arriti te shtëpia e personit në fjalë.

“Duke i shikuar pikturat, zotëri Antonio mori në telefon motrën e tij dhe disa familjarë të tjerë. ‘Kam një befasi për ju’. Ejani tek unë, është mbushur shtëpia me ngjyra nga punimet e një piktori shqiptar”. Nuk vonoi shumë dhe aty u bë sikur një ekspozitë, me atmosferë të këndshme dhe pikërisht këtu shita pikturën e parë që titulloja ‘Këpucët në trotuar’”, tregon Rama.

Për të, nga kjo ditë filloi t’i bëjë një sërë pikturash të tjera, mori pjesë në shumë ekspozita dhe më pas mori një ftesë nga një bankë në Zvicër që punimet e tij të ekspozoheshin në ambientet e tyre, krahas disa orëve të shtrenjta që ishin të ekspozuara, karshi pikturave.

“Deti i trazuar”, piktura më e pëlqyer nga audienca zvicerane

Rama tregon se një nga pikturat e tij më të pëlqyera nga audienca zvicerane është ‘Deti i trazuar’. Piktura ka të bëjë me një nga udhëtimet e tij, një përvojë jo e këndshme e detit të trazuar, gjersa po lundronte në anije.

Pas një kohe të shkurtër, Rama njohu një firmë transporti për piktura, skulptura dhe vepra artistike. Nga këtu kuptoi se si përcaktohet vlera e çmimit të një pikture.

“Aty ku punoja në orarin e plotë të punës, punëtorët e tjerë më treguan se cili ishte personi kryesor që merrej me shitblerjet e pikturave. Me plot bindje iu afrova dhe i thashë se edhe unë jam piktor. Me një buzëqeshje ironike më tha: ‘Ka piktorë shumë’. Mirëpo nuk u dorëzova, gjatë ditëve që punoja, e lutja ta mirrte një pikturë timen. I thashë po pati ineteresim, mirë, nëse jo, ke lejen time ta hedhësh në shportë të mbeturinave”, rrëfen tutje Rama.

Piktura “Deti i trazuar” u shit për 20 mijë franga

Pikturën që Rama e kishte dorëzuar te personi në fjalë, nuk kishte shumë shpresa se do të arrinte një sukses, pasi kaluan disa muaj kohë, pa asnjë sinjal.

“Mbas tre muajsh mora një telefonatë po nga i njëjti person, më pyeti nëse jam i gatshëm ta shesë pikturën për 20 mijë franga. I gëzuar, përgjigjja ime ishte po. Për pikturën “Deti i Trazuar” kuptova që kishte pasur interesim të madh”, tregoi ai.

Krahas pikturës, Rama ka qenë i angazhuar në disa projekte kinomatografike të filmit të metrazhit të shkurtër, në qytetet e Francës dhe Belgjikës. Ndër to ishin “Don’t Take my chair” në Bruksel, filmi shqiptaro-francez në Belgjikë, në Gjenevë filmi nga regjisori Charles Hieronymi, “La mort de Socrate et mon frere Suisse”, “The Alone Shoes Marseille France”, “Confiance Montpellier France”, “La Fakir Geneve Susisse” etj.

Tani është anëtar i grupit të Festivalit internacional “Figog”. Duke qenë anëtar në këtë grup, qëllimi i Ramës është të promovojë edhe filmat nga Kosova në Zvicër. Çdo vit ai ka sjellë nga një film kosovar në festival. Këtë vit do të sjellë dy filma nga Kosova në festivalin “17 Festival international Du Film Oriental De Geneve”. /Albinfo.ch

Shqiptarja nga Franca, një aktore e diplomuar, modele dhe këngëtare

Posted on 21 Dhjetor, 202121 Dhjetor, 2021 by Drin Reçica

Kleofina Pnishi tashmë është emër suksesi në shumë fusha në Francë.

Përveç që zotëron një emër të veçantë, është femra shqiptare shumë e suksesshme në fusha të ndryshme të jetës. Energjia dhe ambiciet e saj për jetën janë të mëdha dhe asnjëherë nuk i ndali përpjekjet duke punuar për to, shkruan albinfo.ch.

Artistja Kleofina Pnishi jeton me familjen e saj që nga fundi i viteve ’90 në Francë.

Pnishi është diplomuar për aktrim, por ajo ka një karrierë të suksesshme si modele dhe, së fundmi po debuton në fushën e muzikës.

Kleofina ka qenë pjesë e serisë “Le Mystere” dhe në vitin 2017 është shpallur “Miss Provence” në Francë, shkruan tutje albinfo.ch.

Projekti i saj muzikor, i cili titullohet ”Better Everyday”, është dhe kënga e saj e parë.

Kleofina, pavarësisht se është në fillimet e dubutimit të saj, ajo është duke punuar fort për të depërtuar në tregun botëror dhe çdoherë e më shumë po bëhet një emër suksesi në fushën e muzikës. /Albinfo.ch

Francë: Aktori i suksesshëm shqiptar, në filmin “Harry Potter”

Posted on 15 Dhjetor, 202115 Dhjetor, 2021 by Drin Reçica

Arben Bajraktaraj, një nga aktorët më të suksesshëm me origjinë shqiptare, e ka ndërtuar karrierën e tij në Francë.

Artisti ka marrë pjesë në mjaft filma të mirënjohur, si “Eden Log”, “Harry Potter” etj., ku është vlerësuar për talentin dhe lojën e tij aktoriale.

Ai ka pasur rol në dy nga filmat e Harry Potter-it, ka portretizuar rolin e Antonin Dolohov në filmat ‘Harry Potter dhe Urdhri i Feniksit’ dhe ‘Harry Potter dhe Shenjtorët e Vdekjes’.

Bajraktaraj ka luajtur në shumë filma francezë, por edhe në role në filma ndërkombëtarë, si Eden Log dhe Sex Traffic. Taken and Verso. Ai ishte gjithashtu i njohur për rolin e tij si vdekjengrënësi Antonin Dolohov në filmat e Harry Potter. Ai ka punuar gjatë gjithë karrierës së tij me regjisorë të shumtë filmash, si Gérard Pirès, Xavier Ruiz, Tony Gatlif dhe Pierre Morel./Albinfo.ch

Igli Mezini, “një shpirt artisti” në skenat botërore

Posted on 14 Dhjetor, 20208 Prill, 2021 by Drin Reçica

Të jesh artist nuk është e lehtë, para së gjithash kur fillet i ke nga një vend me mundësi relativisht të kufizuara për të depërtuar.

Duhet të jesh vërtet energjik, optimist dhe me shumë vetëbesim për të arritur aty ku do. Këto janë disa prej cilësive kryesore të Iglit që i shërbyen për të qenë sot një balerin i suksesshëm në shumë skena botërore.

Ai është vetëm 27 vjeç, i lindur dhe rritur në Tiranë. Dashuria që ka për vendlindje është e madhe, pasi aty kaloi vite të mira të jetës së tij. Që në moshën 7-vjeçare i lindi dëshira për balet, sepse talentin thuajse e kishte të lindur për të qenë një artist i skenës, i duhej fare pak për të kaluar në nivelin e duhur.

“Me fillimin e klasës së parë zgjodhëm bashkarisht me familje që paralelisht me shkollën, të kërceja e të impenjohesha në art, “balet”. E teksa vitet kalonin, unë u bëra pjesë e Shkollës Kombëtare të Baletit, një shkollë nga ku kanë dalë shumë legjenda të artit”, thotë ai.

“Një zanat i bukur, por i lodhshëm”

Rrugëtimi i tij drejt suksesit nuk ishte i lehtë, ndërsa formimi i tij me perspektivë profesionale i mori goxha punë dhe energji. Për baletin thuhet se është “një zanat i bukur, por i lodhshëm”.

“Absolutisht e vërtetë. Me një ekzigjencë të madhe artistike e me një punë rigoroze të përditshme vërtetonin fjalët e njerëzve, ku çdo ditë pjesët e trupit dhimbnin, e askush s’donte t’ia dinte e kurrë s’duhej të thoshe se sa dhemb”, shprehet Igli.

Franca, pikënisja e parë e depërtimit në tregun evropian

Iglit në moshën 18-vjeçare iu dha drita jeshile në një nga shkollat me prestigjoze në Kanë të Francës. Një vend me një mentalitet të hapur dhe shumë demokratik, ku arti përmbledh gjithmonë artistë nga i gjithë globi.

“Kana ka qenë trampolina më e mirë për vazhdimësinë e karrierës sime deri më sot. Një vend i mrekullueshëm, inspirues, ku fatmirësisht kam takuar njerëz shumë të përgatitur artistikisht, e që kam pasur fatin e madh të punoj e të mësoj nga ta”.

Mezini aty ushtroi kërcim kontemporan, klasik, kërcim në çift, teatër, kanto, cirk dhe shumë fusha interesante për t’u bërë një artist i plotësuar.

“Kohë të mrekullueshme që i kujtoj me shumë mall e që ndihem shumë i privilegjuar që m’u dha ajo mundësi e artë”, tregon ai.

Jeta profesionale në Gjermani, eksperienca e duhur!

Franca i shërbeu Iglit në formimin e tij intelektual, profesional dhe etik për baletin, e kjo i hapi rrugë të depërtojë edhe në tregun gjerman. Sipas tij, Gjermania dhe teatri “Wiesbaden” ishin gjëja e duhur në momentin e duhur.

“Për gati 4 vjet kam jetuar dhe punuar në një nga teatrot më të vjetër e më të bukur të Gjermanisë, që ishte Wiesbanden. Një staf prej 28 balerinësh që vinim nga vende të ndryshme të botës”.

Gjatë katër vjetëve, ai ishte balerin solist në këtë teatër ku punoj me koreografë nga më të njohurit në botë, aq sa edhe Igli e quan “një fabrikë arti”.

“Zvicra, vendi në të cilin dashurova që nga dita e parë”

Mezini kishte vite që bashkëpunonte me kompaninë e baletit “Linga”, por në vitin 2019 kjo kompani po bëhej gati për një koncept të ri në teatrin Octogone në Pully dhe Igli u vendos pikërisht në Lozanë për të performuar.

“Linga po bëhej gati që një koncept të ri dhe unë u vendosa në Lozanë të Zvicrës, vendi që u dashurova që nga dita e parë. Në Linga kam qenë edhe profesor kërcimi duke drejtuar provat dhe duke punuar me artistët e tjerë të kompanisë që ishin më të mëdhenj se unë në moshë”, shprehet ai.

Pas shijimit të këtyre sukseseve, destinacioni i tij i ardhshëm ishte në kantonin e Lucernit. Saktësisht, një ofertë nga teatri i këtij qyteti, ku edhe tani ushtron profesionin si solist.

“Teatri në Lucern funksionon shumë mirë, stafi është shumë profesional dhe artistikisht u përgjigjet kërkesave dhe nevojave të mia si artist. Në Luzern kemi diku 60 shfaqje në sezon, me një repertor shumë të larmishëm”, tregon ai për Albinfo.ch.

Artist në shumë skena të rëndësishme të botës

Destinacionet që ka performuar Igli janë të shumta, qoftë në skenat e Europës, ashtu edhe të Azisë dhe Amerikës.

“Shumë shtete e skena të Europës, Azisë, Amerikës Latine kam pasur fatin t’i shkel, por edhe të performoj, si në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Mal të Zi, Zvicër, Austri, Gjermani, Francë, Spanjë, Portugali, Turqi, Itali, Kolumbi, Australi, Singapor, Kinë, Taivan, Hong-Kong, Belgjikë, Suedi dhe në disa vende të tjera”, tregon ai.

Ndërkohë që skenat që ka performuar dhe shijuar Igli si balerin kanë qenë të shumta, si: “Sydney Opera House”, “Wiesbaden Staats Theater”, “Cultural Center Hong Kong”, “Taichung Theater Taiwan”, “Teatro Mayor Bogotá”, “Singapore Theater”, “Beijing Theater” e shumë të tjera.

Ky është Igli, një artist frymëzues i suksesit në Zvicër.

Kreshnik Ibrahimi shfaq komedinë “Gurbetçari” në teatrin e Munihut

Posted on 9 Prill, 2017 by Vjosa Gervalla

I njohur për rolet e tij të shumta, aktori Kreshnik Ibrahimi prej gjashtë muajsh është shpërngulur për të jetuar në Munih të Gjermanisë.

“Ramushi i vogël”, siç njihet në opinion, më të mbërritur në mërgim ka filluar punën për të sjellë projektin e tij të parë para publikut shqiptar të diasporës. Të dielën, më 9 prill, në Bürgerhaus Gräfelfing të München-it nga ora 20.00 do të shfaqet me stand –up komedia “Gurbetçari”.

“Është një ide e kamotshme që në diasporë të sjell diçka ndryshe, një stand-up komedi. Duke qenë që tashmë edhe vetë jam gurbetçar, si të gjithë bashkatdhetarët e mi, vendosa të sjell pikërisht këtë komedi që flet shqip, e cila do të jetë e para që do të shfaqet në skenën e këtij teatri gjerman”, thotë Kreshniku për albinfo.ch, duke shtuar se skenari është punuar në bashkëpunim me aktorin Simon Tanushi, ndërsa regjia nga vetë ai. Kreshiku shprehet se komedia do të zgjatë afërisht një orë, ku do të këtë situate të shumta humori, të cilat do të servohen nga ai përmes 15 personazheve artistike. “Qëllimi im dhe i gjithë stafit tim ka qenë që publikut shqiptar t’i sjellim një natë ndryshe, pra të qeshim të gjithë së bashku. Të qeshim me realitetin tonë të gurbetçarit që është sa i bukur, aq edhe i hidhur nganjëherë. Dhe, në fund qëllimi kryesor është që teatri gjerman të flasë dhe të duartrokasë shqip”, pohon ai. Aktori Ibrahimi pret nga diaspora shqiptare që të jenë në numër sa më të madh për ta përkrahur atë, por edhe për të kaluar një natë të paharruar. Ai mendon se pas premierës në Munih, ta shfaqë këtë komedi edhe në vende dhe shtete të tjera, ku jeton diaspora shqiptare.

Astrit Alihajdari me projekt të ri televiziv në Austri

Posted on 2 Korrik, 20164 Korrik, 2016 by albinfo.ch

Pas suksesit në serialin e filmit Soko Kitzbuhel -Erlösung në ORF, aktori shqiptar që jeton në Vjenë të Austrisë, të dielën do të rikthehet serish në ekranin e televizionit austriak. Aktori Alihajdaraj do të shfaqet në filmin “Tatort” i cili do të transmetohet të dielën prej orës 20.15 në ORF2.

Filmi “Tatort” është i zhanrit kriminalistik dhe ka një popullaritet shumë të madh në vendet gjermanofolëse dhe më gjerë. “Tatort” ekziston që prej viteve të 70-ta dhe gjithnjë xhirohen pjesë të reja në shumë vende kyçe gjermanofolese.

“Pjesa ku luaj unë është kryesisht në Vjenë dhe Bratislavë. Në këtë pjesë luaj një agjent “undercover” që futet në mesin e një grupi mafioz dhe bashkëpunon me policnë për ta arrestuar më lehtë, tregon Astriti për “albinfo.ch”.

Tutje djaloshi nga Istogu thotë se aktualisht ka përfunduar xhirimet e filmit të tij të parë si regjisor. “Bëhet fjalë për filmin “Schatzi” që është prodhim i produksionit “ILLYRIA FILM” për të cilin kohë më parë kemi kërkuar aktorë edhe nëpërmjet portalit dhe revistës suaj “albinfo.ch”, nënvizon ai.

Astriti u shpreh se xhirimet deri më tash kanë shkuar shumë mirë dhe është shumë i lumtur me punën si të aktorëve po ashtu edhe të gjithë ekipit. Ata janë në fazën e posproduksionit dhe shpresojnë se filmi shumë shpejtdo të jetë i gatshëm për teleshikuesit.

Astrit Alihajdaraj, thirrje për audicion për filmin “Shatzi”

Posted on 12 Prill, 201612 Prill, 2016 by albinfo.ch

Astrit Alihajdaraj është një aktor i njohur shqiptar që jeton e krijon në Austri. Filmi “Shatzi” është një film artistik i metrazhit të shkurtë me skenar dhe regji të Astrit Alihajdaraj. për të cilën edhe është hapur thirrja për audicion. Vetë Astrit Alihajdaraj që ka luajtur në shumë projekte filmike ka thënë për KultPlus se kësaj here në filmin „Schatzi“, është në rolin e skenaristit dhe regjisorit të filmit. Dhe pikërisht për këtë projekt, ai ka theksuar se tashmë është në kërkim të aktorëve për këtë projekt.

Për filmin me produksion të Illyria Film janë duke u kërkuar aktorë të dy gjinive dhe moshave të ndryshme. Për këtë projekt kërkohen aktorë prej moshës 18- 20, dhe për këtë rol, preferohet edhe njohja e gjuhës gjermane. Aktore- mosha 40- 45 dhe aktorë – mosha 45-50.

„Të interesuarit të lajmërohen me një fotografi, një CV si dhe mundësisht një video prezantimi i shkurt. Të gjitha këto materiale i dërgoni në email adresen: [email protected] deri më datën 25 prill 2016”, thuhet në këtë njoftim.

Isufi 8 vjeçar, aktor satirik në televizionin zviceran

Posted on 24 Shkurt, 201624 Shkurt, 2016 by Vjosa Gervalla

Çdo të shtunë, në orën 18:45, radio televizioni zviceran RTS transmeton emisionin e suksesshëm “26 minutes”, një emision frankofon javor që trajton aktualitetin shoqëror, duke propozuar lajme fiktive me një ton satirik. I transmetuar që nga 17 janari 2015, emisioni në fjalë është duke korrur gjithnjë e më shumë sukses në Zvicër njofton albinfo.ch.

Përveç ndërhyrjeve të një mysafiri fiktiv, emisioni propozon raporte, intervista, anketa dhe reportazhe fiktive.

Në reportazhin fiktiv të fundit ka marrë pjesë edhe një vogëlush kosovar, Isuf Ismajlaj (8-vjeçar), i cili luan rolin e një fëmije të dashuruar në futboll. Por ja që kësaj radhe nuk është loja e futbollistëve që e tërheq, por loja e korrupsionit dhe intrigat që po zhvillohen në mes të drejtuesve të FIFA-s. Djaloshi interpreton me shumë talent pasionin e personazhit të tij, i cili me fjalët dhe sjelljet e fëmijës trajton një çështje, e cila tashmë ka pushtuar mediat botërore: korrupsioni në gjirin e administratës së FIFA-s.

Për herë të dytë Isufi i është përgjigjur thirrjes të bërë nga organizatorët e emisionit. Djaloshi 8-vjeçar e ka pasion aktrimin dhe përcjell kurse për teatër në Pully (Lozanë) që nga mosha 4-vjeçare. Babai i tij tregon se tani më Isufi është në përgatitje e sipër të shfaqjes së tij të katër në teatër.

Albana Agaj dhe Jeton Neziraj sjellin Kosovën në teatrin zviceran

Posted on 18 Gusht, 201524 Gusht, 2015 by albinfo.ch

Pamje e parë nga provat e shfaqjes "Kosovo for dummies"
Jeton Neziraj

Aktorja dhe producentja e re me rrënjë shqiptare nga Kosova, Albana Agaj tregon për albinfo.ch rreth shfaqjes “Kosovo for Dummies”, rreth asaj se si ka lindur ideja e bashkëpunimit me autorin Jeton Neziraj në një projekt zviceran-kosovar dhe si po shkojnë punët drejt vënies së shfaqjes në skenë. Albana po ashtu flet për karrierën e saj të deritashme teatrore, për preokupimet artistike, lidhjet me Kosovën, Prishtinën e saj etj.

Albana Agaj është aktore e diplomuar e teatrit, e cila prej disa vitesh krijon artin e saj në teatro të ndryshme në Zvicër në Gjermani, Austri e gjetiu. Ka afër dy vjet që drejton edhe një trupë teatrore që mban emrin “forever productions” (foreverproductions.ch).

E lindur në vitin 1982 në Prishtinë dhe e ardhur në Zvicër me familjen në moshën 11 vjeçare, Albana në vitin 2007 ka mbaruar studimet për aktrim në Shkollën e Lartë të arteve në Bernë. Nga viti 2008 deri në vitin 2012 ajo është angazhuar si aktore në teatrin “Theater an der Ruhr” (Mühlheim, Gjermani).

Para dhe pas kësaj ka luajtur me sukses një numër shfaqjesh në disa projekte teatrore në Vjenë, Bernë, Munih, etj. Madje në vitin 2006 ajo ka marrë çmimin e parë “Max-Reinhardt dhe çmimin e publikut në takimet e studentëve gjermanishtfolës të aktrimit. Ndërsa në periudhën si aktore në “Theater an der Ruhr”, ajo ka pasur angazhim të rregullt dhe në role të rëndësishme në shumë shfaqje të inskenuara në këtë teatër. Bëhet fjalë për dramat si “Vdekja e Dantonit”, të autorit Georg Büchner, ”Babai” i August Strindberg, “Dona Rosita ose gjuhët e luleve” të Frederico Garcia Lorca, etj.

Një angazhim që Albana e ka shumë për zemër ka qenë ai në teatrin e madh “Schauspielhaus Wien” të Vjenës, pasi që për të dhe për shumë aktorë, Vjena mbetet qytet i teatrit dhe i aktorëve.

Sfida e krijimit dhe udhëheqjes së një teatri

Një angazhim kaq i ngjeshur teatror i ka sjellë doemos kënaqësitë e veta. Por vjen një moment kur Albana dëshiron të provojë veten në një sfidë të re, në udhëheqjen e një produksioni teatror.

Në vitin 2013 ajo ka themeluar trupën teatrore “Forever Productions”, një shfaqje e së cilës “Verrate wenn du küsst” “Trego kë po e puth” në shkurt të vitit 2014 ka pasur premierën e parë në teatrin “Schlachthaus Bern” (www.schlachthaus.ch). Ndërsa motivin që e ka shtyrë për të realizuar këtë projekt ajo e shpjegon kështu: “Si kosovare dhe zvicerane, unë përmes profesionit tim si aktore kam pasur shansin e madh të punoj me dallimet kulturore. Që kësaj nevoje t`i jap më shumë zë, në vitin 2013 kam krijuar trupën teatrore “forever productions”. Kjo trupë e konsideron veten si një sizmograf të fenomeneve dhe konflikteve kulturore. Detyrën tone e shohim në nxitjen, promovimin e një dialogu ndërkulturor. Ne duam te provokojmë të iluminojmë, t`i vëmë në pikëpyetje dhe t`i flakim klishetë, të depërtojmë në frikën që kemi në kokat tona dhe përmes teatrit dhe artit të bëhemi një altoparlant për të gjithë ata që në konfliktin në mes të kulturave nuk e kane më zërin e tyre”.

Për shtator të këtij viti ajo planifikon shfaqjen e dytë, atë “Kosovo for Dummies”, po ashtu si prodhim i “forever productions” dhe përsëri në teatrin “Schlachthaus Bern”. Por, rrethanat e lindjes së kësaj shfaqjeje janë mjaft interesante.

Si lindi bashkëpunimi me Jeton Nezirajn

“Realizimi i dëshirës që e kisha prej kohësh për të kontaktuar edhe artistikisht me vendlindjen time u mundësua nga Maike Lex, drejtore e teatrit “Schlachthaus Bern”. Unë dëshiroja të realizoja një koproduksion me Prishtinën, qytetin tim të zemrës e të mallit dhe Maike Lex ma tërhoqi vëmendjen për autorin Jeton Neziraj”, rrëfen Albana për “sebepin” e realizimit të shfaqjes. “Lindi kështu një interesim reciprok dhe ne pastaj e porositëm Jetonin që të shkruante një pjesë teatrore për ne. Tash ka kaluar një vit dhe pjesa “Kosovo for Dummies” – që mund të përkthehet si “Kosova për budallenj” (ose për “axhaminj”, laikë) është botuar nga shtëpia botuese S.Fischer ndërsa provat teatrore kanë filluar më 3 gusht. Më 10 shtator , projekti ynë i dytë, pra “Kosovo for Dummies” do të ketë premierën e vet në teatrin “Schlachthaus Bern” që është edhe dramatizimi i parë i kësaj drame”, tregon për albinfo.ch aktorja dhe producentja e këtij projekti, Albana Agaj.

Teatri si vokacion jetësor

“Teatri ka qenë gjithmonë vokacioni im. Atij i kam falur shumë orë nga jeta ime. Unë për teatrin kam një koncept që në një mënyrë është personal dhe i përçudshëm, thotë Albana. Ndërsa mishërimin e saj me teatrin ajo më së miri e shpjegon me fjalët e Lorca-s: “Teatri është poezi që del nga libri dhe bëhet njerëzore, duke folur dhe klithur, duke qarë dhe duke u dëshpëruar. Teatri ka nevojë për krijesa në skenë që bartin një petk poetik dhe njëkohësisht zbulojnë eshtrat dhe gjakun e tyre. Ata duhet që në mënyrë kaq njerëzore dhe tragjikisht të tmerrshme të lidhen për jetën dhe realitetin, aq sa të tregojnë tradhtinë e tyre, që të perceptohet aroma e tyre dhe që përmes buzëve t`u dalë e gjithë forca e fjalëve të tyre për dashurinë ose për neveritjen”.

“Ndërkohë gjithnjë e më tepër jam duke u orientuar nga regjia, pasi që në një të ardhme synoj të krijoj një teatër timin. Jo tash shpejt, sigurisht, sepse që më duhet të akumuloj edhe më tutje përvojë si aktore teatri”, shprehet për albinfo.ch Albana Agaj.

Me teatër, kundër shtypjes

Ajo thotë se kontakti i saj i parë me teatrin ka qenë teatri politik gjegjësisht vënia në pikëpyetje e regjimit serb dhe sulmi ndaj tij. “Teatri ishte gjuha jonë, me të cilën ne mbroheshim dhe luftonim kundër shtypjes së popullit tonë. Përmes teatrit ne e fitonim një zë që dëgjohej. Unë e kam lëshuar atdheun tim dhe me vete kam marrë idenë se çfarë mund të bëjë teatri dhe arsyen përse unë dua të punoj për teatër”, shpalos më tutje Agaj atë që e lidh tashmë një jetë të tërë me teatrin.

Kosovo for Dummies: Komedi zvicerane me rinoqerontë

Në döner-kebapin “Ali baba me 40 cuba” Antigona nga Kosova, që sapo ka mbërritur në Zvicër, takohet me Salalin, pronarin mysliman të döner-kebapit dhe zotin Schmidt, një burrë i ndershëm zviceran që dëshiron të shkruajë një guidë turistike me titull “Kosova për budallenj”.

Antigonës i pëlqen Zvicra prandaj ajo dëshiron të rrijë atje me çdo kusht. Nga të gjitha certifikatat e shumta që ka sjellë me vete kur ka ardhur, asaj i mungon vetëm njëra: certifikata që dëshmon se ajo nuk është një rinoqeront. Zoti Hartmann, një zyrtar shteti kokëfortë (që e ka të zhvilluar shqisën e shtatë, atë të nuhatjes) i jep 10 ditë kohë që ta sjellë atë certifikatë, në të kundërtën ajo duhet ta lëshojë Zvicrën.

Në këtë histori të çuditshme, përzihet edhe një zonjë plakë ekscentrike dhe qeni i saj Benjamini. Kjo zonjë është si krejt plakat zvicerane, që kanë nga një qen dhe nga rreth 4 milion franga në xhirollogari. Së paku, kështu i mendon autori plakat zvicerane.

“Kosovo für dummies” është një komedi e realizmit magjik, që në mënyrë groteske e sureale shtjellon një histori të vogël të një vajze me emrin Antigona, e cila dëshiron të fluturoj bashkë me ëndrrat e saj. Me këtë rast, duhet të tregojmë se në këtë komedi, nuk derdhet as një pikë gjak, sado që ngjarjet që ajo i shtjellon janë mjaft dramatike. Madje-madje, nuk do të eksplodojë as edhe ndonjë bombë, pavarësisht se njëri nga personazhet e shfaqjes është mysliman. E di, ju duket e pabesueshme.

Drama ka fund të lumtur. Dhe ne e dimë që kjo gjë mund t’ju irritojë, por duhet t’ju tregojmë megjithatë: në fund të komedisë, Antigonës i lejohet qëndrimi në Zvicër. Ia lejon z. Hartmann zemërziu e zemërmiri.

Autori ju falënderon për vëmendjen dhe në të njëjtën kohë, ju bën me dije se, nëse shfaqja nuk ju pëlqen (nëse e urreni), ai është i gatshëm ta rishkruaj nga fillimi.

Orari i shfaqjeve

Shfaqja “Kosovo for dummies” jepet si premierë më 10 shtator në teatrin “Schlachthaus Bern” në Bernë. Reprizat e saj do te jepen më 12,13, 14, 15, 16, 17 dhe 18 shtator.
Një numër shfaqjesh të kësaj drame do të jepen vitin e ardhshëm edhe në tre teatro tjerë të Zvicrës. Kështu, në Teatrin “Winkelwiese” të Cyrihut ajo do të jepet katër herë, nga 17 deri më 20 mars. Në teatrin “Kleintheater” në Lucern më 19, 21 dhe 22 tetor 2016 dhe në “Theater Tuchlaube” në Aarau do të jepen dy shfaqje në vjeshtën e vitit 2016.

Shfaqja po ashtu do të jepet edhe në Tiranë (Albanian Dance Meeting Tirana) e në Prishtinë (Qendra Multimedia, Pristina) gjatë pranverës 2016 ndërsa në Shkup (Children’s Theater Center, Skopje) në vjeshtën e po atij viti.

Po ashtu, planifikohet që shfaqja të jepet edhe në qytete të ndryshme të Gjermanisë dhe te Austrisë.

Shënime për shfaqjen
Regjia: Johannes Mager
Aktrojnë: Albana Agaj, Gunther Kaindl, Nadim Jarrar, Robert Baranovski, Ursula Stäubli
Muzika: Maurice Könz
Skenografia: Hugo Ryser/ Manuel Schüpfer
Movement: Emilia Guidicelli
Produktionsleitung: Annette von Goumoëns
Produktion: forever productions “foreverproductions.ch”
Ko-Produktion: Schlachthaus Theater Bern, Theater Winkelwiese Zürich, Kleintheater Luzern

Blerim Destani, të enjten në serinë “Alarm fur Cobra”

Aktori shqiptar, Blerim Destani, do të paraqitet në serinë e njohur gjermane “Alarm fur Cobra”. Seria do të transmetohet të enjten, duke filluar në orën 20.15 në RTL.

Aktori shqiptar, Blerim Destani, nuk ndalet me sukseset e tij në kinomatografinë gjermane. Pas suksesit në filmin ‘Die wanderhure’, i cili kohë më parë u transmetua në Sat 1 dhe ku pati shikueshmëri shumë të madhe, aktori tetovar që jeton në Gjermani tani do të paraqitet në serinë shumë të njohur gjermane të filmit aksion “Alarm fur Cobra”. Siç mëson albinfo.ch, Destani do të luajë rolin e një polici civil, ndërsa transmetimi do të bëhet të enjten, duke filluar në orën 20.15 në RTL.

“Alarm fur Cobra” është prodhim gjerman dhe daton që nga viti 1996.

A.Gj.

Diar Xani, “Koka e Javës” e Cyrihut

Gazeta javore zyrtare e qytetit të Cyrihut, e cila çdo të mërkurë gjen rrugën për në kutitë postare të të gjitha amvisërive të Cyrihut. Shpërndahet falas. Numri i saj i djeshëm ka sjellë një figurë interesante në ballinë: Nën titullin “Koka e javës” shihet Diar Xani në një pozë të vampirit – Drakullës.

Diari është aktor, ka ardhur nga Kosova në Zvicër, ndërsa gjatë ditëve në vijim, nga 26 tetori deri më 5 nëntor, në teatrin Winkelwiese, në Cyrih po paraqitet në një shfaqje zvicerane, të përgatitur në teatrin Schlachthaus të Bernës.

Ja se çfarë shkruan gazeta e Cyrihut. “Halloween, ose dita e shtrigave është afër, mirëpo arsyeja përse Diar Xani (28 vjeç) po na frikëson është tjetër: Në teatrin Winkelwiese sot jepet premiera e shfaqjes “Bluetsuuger – Ein Vampirschwank” (Gjakpirësi – një shtegtim vampirësh). Në këtë shfaqje, Xani luan rolin e Dracuslavit të pavdekshëm, i cili vjen në Zvicër nga lindja, për të pastruar vc-në e Hansruedit dhe familjes së tij.

Ndërkaq, vampiri rehatohet mirë këtu, gjen simpatinë e gruas dhe të bijës së Hansruedit dhe provon të marrë pushtetin mbi këtë shtëpi. Natyrisht, në këtë e sipër, atij do t`i duhet të fusë në veprim edhe kafshimin.

“Koleget e mia janë po ashtu të mira për kafshim”, thotë me shaka aktori kosovar. “Por deri më tash unë kam pasur sukses të frenoj pasionin tim dhe ende nuk kam kafshuar me të vërtetë”.

Eliza Dushku bashkëprodhon një film me vëllain e saj

Eliza Dushku do të bashkëprodhojë një film për jetën e fotografit Robert Mapplethorpe. Artisti ka krijuar impakt me veprat e tij me karakter polemik e erotik.

Sipas portalit portugez “Cinema en Cema”, protagonist i cili do të luajë rolin e tij do të jetë vëllai i aktores, Nate Dushku.

21.01.2013

Dobroshi, aktorja e parë kosovare që merr çmimin “Shooting Stars”

Dobroshi është bërë kështu aktorja e parë nga Kosova që merr këtë çmim.

Deri më tani vendet e Ballkanit nuk kanë edhe përvojë të mirë në “Shooting Stars”, që ndahet prej vitit 1998.

Nga Shqipëria ka qenë aktori Nik Xhelilaj që në vitin 2011 kishte marrë çmimin “Shooting Star” për rolin e tij në filmin “Shqiptari”, në regji të Johannes Naber dhe ishte vlerësuar edhe për filmat “Gjallë” të Artan Minarollit dhe “Trishtimi i zonjës Schneider” në regji të Piro Mikanit.

Po atë vit, një tjetër aktore nga rajoni, përkatësisht nga Maqedonia, Natasha Petroviq, e ka marrë këtë çmim. Serbia deri më tani ka dalë pa fitues.

Në “Trishtimin…” kishte luajtur edhe aktorja Arta Dobroshi, e cila të hënën në mbrëmje në një ceremoni solemne të mbajtur në “Berlin Palast” është nderuar me çmimin për të cilin ishte nominuar nga Qendra Kinematografike e Kosovës.

Dobroshi është vlerësuar maksimalisht nga juria e çmimit e përbërë nga producentja gjermane, Bettina Brokemper, gazetari francez, Thierry Cheze, regjisorja britanike, Jina Jay, aktorja italiane, Alba Rohrwacher dhe skenaristja e regjisorja boshnjake, Jasmia Zhbaniq. Më së shumti është vlerësuar për rolin e saj në filmin “Tri botët”.

Përveç aktores nga Kosova, aktorët më të mirë të rinj të Evropës për vitin 2013 janë edhe Mikel Boe Folksgaard nga Danimarka, Laura Birn nga Finlanda, Christa Theret nga Franca, Saskia Rosendahl nga Gjermania, Luca Marinelli nga Italia, Ada Condeescu nga Rumania, Jure Henigman nga Sllovenia, Nermina Lukac nga Suedia dhe Carla Juri nga Zvicra.

“Në filmin ‘Tri botët’ aktorja tregon pasuri, ngrohtësi dhe humanitet. Ndjeshmëria dhe zgjuarsia e saj zapton ekranin e madh që në minutën e parë që ajo duket. Një performancë e pakalueshme”, ka thënë regjisorja Jasmina Zhbaniq, teksa ka prezantuar aktoren kosovare. Ky gjithashtu ka qenë edhe arsyetimi i jurisë, mbi të cilin janë bazuar kur kanë zgjedhur Dobroshin në listën e aktoreve të reja më të mira në Evropë.

Gjatë ceremonisë së dhënies së çmimeve juria ka thënë se ka qenë e vështirë të zgjidhet kjo përbërje e këtij viti, por lista prej 10 aktorësh, sipas tyre, portretizon secilin emocion të njerëzve.

“European Film Promotion” është themeluar në vitin 1997, në përbërjen e së cilës janë 34 shtete evropiane, ndërsa çmimi i saj “Shooting Stars” për aktorët më të mirë të rinj evropianë është financuar nga BE-ja dhe shtetet anëtare.

13.02.2013

Heidi Lushtaku e sfidon veten edhe në film

Shqiptaro-zvicerania Heidi Lushtaku ka bërë të ditur për albinfo.ch se sapo kanë filluar xhirimet e këtij filmi në Zvicër. Projekti është produksion zviceran. Rolin e kishte fituar Lushtaku nga kontakti që kishte me producentin dhe aktorin zviceran, Cedric Magnin, me të cilin Lushtaku bashkëpunon qe katër vjet. Ajo nuk dëshiron të bëjë publike detajet e tjera për emrin dhe tematikën e filmit, por thotë se xhirimet do të vazhdojnë në vende të tjera.
Bukuroshja shqiptare tashmë me famë ka arritur të sfidojë vetën edhe si këngëtare profesioniste.

Ajo së fundi ka publikuar këngën e parë me titull “Put it up”.

Heidi Lushtaku ishte finaliste e “Miss Zvicra 2013”, ndërsa përveç reklamave të shumta për firma të njohura në Zvicër dhe Francë, ajo për disa muaj punoi si modeliste edhe në Azi, duke reklamuar për kompani të ndryshme, ndër to edhe për kompaninë “Honda”.
Bukuroshja nga Kosova me profesion është dentiste, ndërkaq pos modelimit dhe këndimit, ajo do të vazhdojë karrierën edhe si aktore filmi.

Heidi Lushtaku ekskluzivisht për albinfo.ch sjell me disa foto atmosferën nga xhirimet e filmit

Heidi Lushtaku, kontratë me “Hera”

Modelistja shqiptare që jeton në Zvicër, Heidi Lushtaku, ka lidhur një marrëveshje me firmën ndërkombëtare zvicerane të rrobave „Hera“.

Me këtë nënshkrim shqiptarja do të prezantojë koleksionet e fundit të veshjeve të markës së njohur „Hera“ për 3 vjet, duke filluar nga 2014 deri 2016.

Finalistja e “Miss Zvicra 2013” së fundi ka bërë një seri fotografish për „Switcher make Swiss“, ndërsa ka xhiruar një klip me një këngëtar shumë të njohur në Afganistan.

Heidi ekskluzivisht për albinfo.ch sjell disa foto me veshjet e njohura zvicerane „Hera“.

Luan Krasniqi provon veten në film

Boksieri Luan Krasniqi ka kohë që ka “varur dorezat në gozhdë”. Por kjo assesi nuk do të thotë se me këtë i ka thënë lamtumirë jetës publike. Ai është i pranishëm vazhdimisht në aktivitete të ndryshme, kryesisht me karakter humanitar dhe i ftuar i rregullt në emisione të televizioneve gjermane.

Por, në një fushë Luan Krasniqi nuk e kishte provuar veten deri më tash: në film. Edhe këtë merak ai tashmë e ka hequr: Luani është i pranishëm me një rol në episodin e 136 të serialit shumë të shikuar televiziv kriminalistik të ZDF-së, “SOKO Stuttgart”. Premiera e episodit që mban titullin “Benzina në gjak” do të jepet në fillim të vitit të ardhshëm.

“Natën para xhirimeve kam fjetur shumë keq, isha jashtëzakonisht i emocionuar”, thotë Krasniqi për bild.de. Por, nuk ka pasur arsye për këtë, komenton gazeta, pasi që, sipas saj Luani është treguar njësoj profesionist para kamerës po aq sa edhe aktorët me përvojë, kolegë të tij në këtë serial, Christian Kahrmann, Peter Ketnath ose Yve Burbach.

Shpend Salihu

Liri Lushi

Në vitin 2000, Liri Lushi largohet nga vendi i saj dhe vendoset me familjen në Zürich të Zvicrës. Nuk shkëputet në asnjë moment nga profesioni i saj si aktore.

Pasioni dhe puna e përkushtuar i sjell role të reja në filma të produksionit zviceran; “Strähl” nga Dschoint Ventschr AG, Zürich, “Dilemma” nga Silvia Film Production AG, Zürich, “Ditë e natë” nga Chris Niemeyer, Schweizer Fernsehen.

Prej marsit 2004, Liri Lushi është drejtor artistik i Studios për Teatër dhe Film të krijuar nga ajo vetë me emrin e aktorit të madh shqiptar “Aleksandër Moisiu”.

Takimi - Guxo të ëndërrosh në Kosovë

Më shumë nga Revista 01-2025

Më shumë nga Revista 07-2024

Më shumë nga Revista 06-2024

Më shumë nga Revista 05-2024

Më shumë nga Revista 02-2024

Më shumë nga Revista 04-2024

Më shumë nga Revista 03 – 2024

Më shumë nga Revista 01/2024

Më shumë nga Revista 06/2023

Më shumë nga Revista 05/2023

Më shumë nga Revista 04/2023

Më shumë nga Revista 03/2023

Më shumë nga Revista 02/2023

Më shumë nga Revista 01/2023

Më shumë nga Revista 10/2022

Më shumë nga Revista 09/2022

Më shumë nga Revista 08/2022

Më shumë nga Revista 07/2022

Më shumë nga Revista 05/2022

Më shumë nga Revista 04/2022

Më shumë nga Revista 03/2022

Më shumë nga Revista 02/2022

Shqiptarët që ndajnë drejtësinë në Zvicër

Liburn Mehmetaj u zgjodh gjykatës në Gjykatën e Lartë të Apelit në Gjenevë

Rinor Abazi fiton çmimin prestigjioz për “Demokraci në Shoqëri”, në Zvicër

Përvojat jetësore, si shtytje: Një avokat në mbrojtje të ligjit dhe arsimit

“Më pëlqejnë sfidat që kërkojnë mprehtësi ligjore”

Dikur refugjatë, sot avokatë në Bernë

Abonohu nÃ« revistÃ«n tonÃ«